Open/Sluit het zoekformulier
Ibiza enkel voor feestvierders en nachtraven? Niets is minder waar. Het populaire eiland is ook bijzonder geschikt voor gezinnen met kinderen.
Voor Noa is Ibiza Ibiza. Een land aan de horizon, op twee uur vliegen. Ibiza maakt deel uit van de Balearen, en de zee is dezelfde zee als die van oma en opa, maar dan net iets warmer. Al na een halfuur vliegen probeer ik Noa duidelijk te maken dat Ibiza een eiland is, en de Balearen een groép van eilanden, maar in de Nickelodeonfilosofie van mijn dochter houdt dat geen steek. Het vliegtuig vliegt naar Ibiza, net zoals een ander naar Amerika vliegt, en nog een ander naar Afrika. En volgend jaar wil zij naar Nu Jork.
‘Is het de eerste keer dat ik vlieg, papa?’ Even nadenken. Nee, toen zij net een jaar was, namen we een vlucht naar Firenze. Toen had ze De Gentenaar in wel duizend reepjes gescheurd om ze stuk voor stuk in het bekerhoudertje aan de zetel voor ons te proppen. Het geluid dat dat houdertje daarbij iedere keer maakte, heeft nog altijd een aparte plek in mijn onderbewuste (en in dat van de Italianen in de stoeltjes voor ons). Waarom hebben vliegtuigen trouwens een schermpje aan het raam? De ontwerper van die dingen is ongetwijfeld kinderloos gebleven. Met een uk van één wordt het aan boord achtereenvolgens licht en weer donker, licht en weer donker, tot ook bij pa en ma het licht uitgaat.
Noa is negen nu, en naast haar zit haar broer Andres, van elf-en-nog-wat. Er is een duidelijke generatiekloof tussen kinderen van negen en kinderen van elf-en-nog-wat. Andres houdt van vliegen omdat het spannend is, Noa omdat de stewardess Pringles verkoopt. En cola uit een miniblikje, dat in mijn overstresste hoofd deel uitmaakt van een complottheorie om kinderen verslaafd te maken aan suiker.
De eerste nacht in Sant Josep heeft Noa een nachtmerrie. Er staat een grote, witte kip aan het voeteinde van haar bed. Na inspectie met een inderhaast bijgehaalde zaklamp blijkt het om de schaduw van twee hoofdkussens te gaan, die ik voor het slapengaan uit de twijfelaar had gekieperd. Ik probeer Noa te troosten met de meest troostende woorden die ik op dit uur van de nacht kan vinden: ‘Er zijn geen witte kippen in Ibiza, Noa.’ De discussie eindigt met wat we ‘s anderdaags aan tafel het verdrag van Sant Josep noemen: vanaf nu slaapt Noa bij mama, en Andres bij papa. Zo’n overeenkomst heeft nog één bijkomend voordeel: een derde kind komt er althans de eerstvolgende negen maanden niet aan.
Noa wil na de middag naar de grote winkel, zoals ze door de jaren heen de supermarkt is beginnen omschrijven. In Gent is er in haar fantasie namelijk ook een kléine winkel, waar je in tegenstelling tot de grote winkel rechtstreeks met de bakker of slager kunt onderhandelen over snoep of een rolletje kalfsworst. In de grote winkel haal je die dingen gewoon uit het rek. Onderweg bespreken we de weekplanning: de eerste paar dagen willen we gewoon aan het zwembad van de vakantiewoning doorbrengen, samen met oma en opa. Op woensdag rijden we naar Cala d’Hort, op donderdag en zaterdag naar het strand van Cala Tarida, en op vrijdag naar Ibiza-stad. Bij het betreden van de grote winkel kijkt Noa me hoofdschuddend aan: ‘Maar papa, we zijn nu toch al in Ibiza?’
Hoe ver kun je gaan in het hardnekkig vasthouden aan een weekplanning? Met kinderen lukt dat nooit, besluiten we na een dagje vol kleine misverstanden en irritaties. Je moet de kinderen kinderen laten zijn, en zo’n vakantie gewoon op hun ritme laten verlopen. Ontbijt om tien? Malen we niet meer om. IJsje om elf? Even al je pedagogische verzet inslikken en laten waaien. Middagdutje? Alleen als opa mee gaat slapen. Je zal het maar meemaken als er straks weer zo’n reuzenkip aan je bed staat.
Het vakantiehuis heet Casa Loma en is eigendom van een Nederlandse mevrouw met smaak. Het heeft een privézwembad - zullen we gauw genoeg merken - en een bovenverdieping met een ruime slaapkamer, een badkamer en een terras. Beneden vind je een keuken met alle toeters en bellen, nog een badkamer, nog twee slaapkamers, en een woonkamer die groot genoeg is om een kapsalon in onder te brengen. Het huis heeft ongetwijfeld een zekere trendy uitstraling, met veel tinten wit en van dat vals gebleekte hout, dat eruit ziet alsof het net uit het bos van Sant Josep is gekapt. Er zijn écht twee Ibiza’s, stellen we de volgende dag vast. Wie een beetje een normaal slaapritme onderhoudt, en bij ons is dat van elf uur ‘s avonds tot zeven uur ‘s ochtends, ziet een eiland dat geen Amnesia, Space of andere Pacha’s lijkt te kennen. De westkust is zelfs ronduit rustgevend, waarbij de stilte enkel door het monotone gezoem van krekels wordt doorbroken. Vanop het terras, dat in twee ongelijke delen is verdeeld, turen we naar het een kilometer verderop gelegen Cala Tarida, aan zee, waar ‘s nachts vast van mojito en twerken wordt gedaan. Maar wij merken er de hele week niks van.
De derde middag valt Noa in het zwembad. Ik beleef het gebeuren als de beroemde scène uit Pantserkruiser Potemkin waarbij Eisenstein een kinderwagen vertraagd van de trappen in Odessa laat denderen en het geschreeuw van de moeder verloren gaat in het geflits van sabels. Dat heb je dan als ouder in overdrive. Je waarschuwt tien keer dat ze niet met natte voeten rond het zwembad mogen hollen, en als je denkt dat ze het snappen, valt er eentje in. Eerst denk je dat je droomt: ‘er valt een meisje in het water, dit is niét mijn kind.’ Het volgende moment lig je erbij, terwijl je dochter als een hevig spartelende vis in je armen blubbert. Andres bekijkt het ginnegappend vanop de zijkant. ‘Er ligt een meisje in het water, het is mijn zus.’ ‘s Avonds beslissen we wijselijk geen handdoeken meer te laten slingeren rond het zwembad.
We laten Sant Josep voor wat het is. Er is weinig te beleven voor kinderen, behalve een pizza en prik op een terras, en ik kom later op de week wel eens op mijn eentje om wat foto’s te nemen. In de plaats daarvan rijden we de derde dag al naar Es Torrent, het restaurant dat Sergio Herman me heeft aangeraden. Het is nog wat warmer geworden. Het zweet drijft in tapse beekjes van me af. De airco van de monovolume doet zijn werk en een half uur later rijden via een wolk van opwaaiend donkerrood stof de baai van Es Torrent in. De kinderen zijn het voorbije uur op de achterbank in slaap gevallen, ondanks de nakende belofte van tapas en cola.
Het moet gezegd, de baai is een plaatje. En de ligzetels kun je vooraf mee reserveren als je ook de tafel vastlegt. We zijn vroeg, naar Spaanse maatstaven erg vroeg, naar Spaanse zomerse idealen zelfs onchristelijk vroeg. Ik merk nog net hoe de ober met behulp van een servet een restantje rijst uit zijn mondhoek vist, het sein dat de keuken eigenlijk nog geen gasten verwacht om half twee ‘s middags.
We smullen serranoham en manchegokaas, friet en kipkroket voor de kinderen, en bestellen paella, die later als in een langspeelfilm van Buñuel ceremonieel aan tafel wordt geserveerd. De langoustines, ons nog zo netjes aangeraden door de Zeeuwse sterrenkok, laten we voor wat ze zijn. 69 euro voor 7 stuks is te veel geld, al kreeg je er nog een nekmassage van Penélope Cruz bij. De middag wordt namiddag, de vino Rosado smaakt fris en krachtig, en de cafe solo sterk en drabbig. De zon penseelt de naaldbomen oker als we terug naar het westen rijden.
Aan het eind van de week zijn we doodop. De kinderen omdat ze, nou ja, gewoon moe zijn, wij omdat we zowat alle baaien, strandjes en cala’s hebben opgezocht die je op Ibiza kunt vinden. Sommige daarvan zijn gezinsvriendelijk (met stip: Sa Caleta), bij andere ligt de borsten- en piemelfactor iets te hoog voor kleine kinderen. We hebben de afstanden ook wel een beetje onderschat. Van west naar oost heb je al snel anderhalf uur nodig, en op het spitsuur kunnen de wegen rond hoofdstad Eivissa (Ibiza-stad) behoorlijk vollopen. Als we op zaterdagmiddag naar de befaamde hippiemarkt van Las Dalias, nabij Sant Carles willen, komen we zelfs in een heuse file terecht. We parkeren de auto gewoon langs de weg, in het lommer van een verloren olijfboom, en leggen de laatste kilometer te voet af.
Las Dalias is gelukkig niet zo hip dat het pijn doet aan de ogen. Je vindt er wel de happy few van Ibiza, en ook zij die denken daartoe te behoren, maar het is er gewoon gezellig. En de hippies hebben door de jaren heen echt fantastische dingen leren maken. Juwelen, lederwerk, linnen kledij, tassen, hoeden. Helemaal niet zo duur. Ergens in het midden van de markt – een mens raakt zijn gevoel voor oriëntatie kwijt tussen alle kraampjes – draait een dj de naad uit zijn lijf. We drinken vers sinaasappelsap met wortel, en geniéten. Zoals het hoort, maar toch. Niks hoeft, niks moet, alles kan. En dat lijken alle bezoekers ook uit te stralen. Het Ibizagevoel. Voor alle generaties.
Er is deze zomer een zeer uitgebreide keuze aan al dan niet rechtstreekse vluchten van België naar Ibiza. Zowel Brussels Airlines, Jetairfly (ook vanuit Antwerpen), Vueling als Ryanair (ook vanuit Charleroi) bieden deze bestemming aan. Iberia en Air Europa kunnen ook, maar dan via Madrid.
Heel wat vakantiewoningen op Ibiza, en dat is meteen de juiste formule voor een vakantie met het gezin. Je combineert flexibiliteit met comfort. Opgelet: de prijzen zijn in hoogseizoen niet van de poes, vooral als je een woning met zwembad verkiest. Inkopen doen in Ibiza is niet duur, uit eten daarentegen kan flink oplopen, vooral in de trendy restaurants aan de stranden en baaien.
Van april tot en met oktober. Juli en augustus zijn vaak erg warm. Gemiddelde temperatuur in de zomer: 29°C, in oktober nog steeds 23°C.
