Open/Sluit het zoekformulier
Ik ga op reis en ik neem mee: mijn kamer. Elke dag de gordijnen openen en een ander landschap zien: dat is een van de wonderlijke facetten van het cruisen. Een verslag van een reis met het nieuwste schip van Holland America Line, de Koningsdam.
De PTA Cruise Terminal in Amsterdam. Daar sta ik dan, na een snelle rit met de Thalys. Mijn eerste indruk is altijd 'help'. Het lijkt of alle 2.650 passagiers (dat aantal heb ik van de brochure) tegelijk willen inchecken. Maar Nederlanders zijn efficiënte mensen.
Van een medewerkster krijg ik een kaart met een cijfer en ze wijst me de weg naar de zitplaatsen in de wachtruimte. Ze vertelt me volledigheidshalve dat ik op eender welke stoel mag zitten die vrij is. Alsof ik op iemands schoot zou gaan plaatsnemen.
Veel wachten komt er niet aan te pas. Voor ik het weet, ontfermt een kruier zich over mijn bagage. En omdat ik vlijtig mijn huiswerk gemaakt heb (lees: online ingecheckt) krijg ik even later de magneetkaart van hut 5052 aan boord van Holland America Line's nieuwste cruiseschip, de Koningsdam.
Een uur voor vertrek krijgen we via de luidsprekers te horen dat er een verplichte veiligheidsoefening op komst is. Eerst moeten we in onze hut een veiligheidsvideo bekijken. Dat is handig: ik zet mijn televisietoestel aan en meteen krijg ik de video te zien. Dan moeten we naar onze verzamelstations. Op mijn kaart staat Dek 2, Sectie B. Elke kaart wordt gescand om te zien of je aanwezig bent. Spijbelen is geen optie. En dan volgt nog een korte demo met het reddingsvest. Klaar is Kees. Dit is de meest doeltreffende lifeboat drill ooit.
Precies om 16 uur worden de trossen losgegooid. Samen met een honderdtal passagiers sta ik op de neus van het schip. Mooi om te zien hoe de stad en het Centraal Station voorbijglijden. Tot aan de zeesluis in IJmuiden is het nog twee uur varen. Fabrieken. Koeien. Boten. Huizen.
Tijdens het diner kiest het schip het ruime sop. Dat merken we wanneer een subtiele siddering door het schip gaat. Dat er een tandje wordt bijgezet is normaal, want overmorgen moeten we in Flåm, Noorwegen staan.
Van zeelucht slaap je goed, naar het schijnt. "Wat, al negen uur?" Ik spring uit mijn bed en open de gordijnen. Na wat oogknipperen ontwaar ik in de verte een olieboorplatform. Voor de rest niks dan zalig lange golven die het schip zacht lijken voort te duwen naar het noorden. Het is eind augustus en ergens voel je al de herfst in het licht en de wolken, ondanks het mooie weer. Laat ontbijten is gelukkig geen probleem. En ik ben absoluut niet de enige die het doet.
In het theater staan twee voordrachten op het programma. Eerst geeft de bestemmingsgids Josepha Willemsen een lezing over Noorwegen, de havens die we aanlopen en de mogelijke excursies. Wat me bevalt is dat het geen banaal verkooppraatje is over de georganiseerde excursies. De Nederlandse dame geeft ook veel tips over uitstappen die je op eigen houtje kan doen. "Belangrijk, kom op tijd terug aan boord, want het schip wacht niet!" vertelt ze.
De tweede voordracht - "Ask the Captain" - is mateloos interessant. De cruisedirecteur zit samen met kapitein Emiel de Vries op het podium. Eerst is er een sterke technische presentatie met foto's. Alles komt aan bod: van besturing tot aandrijving, van telecom tot de koffiezetmachine op de brug. "Want geen enkel schip kan functioneren zonder koffie", lacht de kapitein.
Nadien worden vragen gesteld, over afval en recyclage, over stabiliteit (hoe komt het dat zo'n hoog schip niet omvalt?) en natuurlijk het onvermijdelijke "who drives the ship since you're here and not on the bridge?"
De zeedag vliegt voorbij. Ik had me kunnen laten verwennen in de spa, of meedoen met een yoga sessie. De wijnproeverij, de computerworkshop, de quiz, de verkoop van tweedehands "pre-owned" Rolex uurwerken, de Star Wars-filmprojectie bij het zwembad en het Engels vieruurtje met dans heb ik allemaal aan me laten voorbijgaan. Het is gewoon zalig om rustig het spiksplinternieuwe schip te verkennen, en eerlijk gezegd ook om de medepassagiers te observeren. Ik hoor veel Hollands Nederlands en een beetje Vlaams, en ook veel Amerikaans en Australisch Engels. Het lijkt of sommigen reeds weken aan boord zijn. Anderen zijn dan weer net als mij op verkenning.
Van de Koningsdam wordt gezegd dat het een middelgroot schip is. Nou, ik vind het behoorlijk groot. Om alles te zien is een fikse wandeling onvermijdelijk. Het decor is soms klassiek, dan weer modern. De designers hebben hier en daar gespeeld met de "Holland" van Holland America Line. Het Grand Dutch Café is versierd met Delftsblauwe miniatuurhuizen die in de koffietafels zijn verwerkt. Bij de krentenbollen prijken kleine Hollandse vlaggen, en uiteraard kan je een portie bitterballen bestellen.
Plots is de namiddag voorbij, en loop ik nog in jeans tussen mensen in galakledij. Let wel, de tijden zijn veranderd. In het programma stond duidelijk "dress code: Gala Attire". Het steekt echter niet zo nauw. Heel wat gasten lopen er gewoon deftig bij. Toch haast ik me om me wat meer fancy aan te kleden.
Vroeger had je natuurlijk dat grote moment waar alle gasten tegelijk in hetzelfde restaurant gingen dineren na een officiële Captain's Cocktail. Nu is dat moeilijk. De Koningsdam heeft maar liefst zeven verschillende restaurants, en je kan reserveren voor de uren die jou het best uitkomen.
Voor deze avond heb ik gekozen voor een klassieker aan boord van elk Holland America Line schip: de Pinnacle Grill, een Amerikaanse steakhouse. Dit is een van de vijf specialiteitenrestaurants. In tegenstelling tot het hoofdrestaurant en het Lido Buffet moet je voor deze intiemere eetgelegenheden iets bijbetalen.
Sarah is mijn waitress en even twijfel ik. Haar accent heeft een subtiele toets Vlaams, en ja, inderdaad. Het is haar eerste contract en werkt aan boord sinds dag één.
Ik zit alleen aan mijn tafeltje maar verveel me geen moment. Sarah en haar collega's zijn zeer toegewijd. Tussen de caesar salad, de ribeye en de koffie is er altijd wel ruimte voor een korte conversatie. Maar hoe groot is een stuk rundsvlees van 18oz. eigenlijk? Ik neem het risico, en geniet... van een homp van een halve kilo. Dat weten we dan ook weer. Succulent, dat wel.
Je gelooft het niet. Vandaag heb ik mijn wekker gezet om half zes. Toen ik ging slapen kwam net de Noorse pilot aan boord om ons in het Sognefjord te loodsen, met zijn 200 km meteen het langste fjord van Noorwegen. Helemaal op het einde moeten we zijn, in Flåm, waar het fjord op zijn smalst is. Dat moment wil ik voor geen geld missen.
Het is druilerig weer. Net dat voegt een extra dimensie toe. De laatste keer dat ik nog muziek van Edvard Grieg gehoord heb moet van school dateren, en toch lijk ik de muziek van de Peer Gynt-suite te horen, in mijn hoofd.
De Koningsdam is een schip met nog een echt promenadedek. De koning te rijk, dat ben ik inderdaad. Iedereen slaapt nog en ik heb het fjord voor mij alleen.
In Flåm doe ik een zelf geboekte uitstap met een elektrisch-ecologische boot naar een van de mooiste fjorden van Noorwegen, het Nærøyfjord. Het wordt een dag om in te kaderen.
's Avonds leer ik bij het aperitief in de Explorer's Bar Stewart en Marysol kennen. "Awesome!" roepen de twee New Yorkers gelijktijdig uit als ik hen vraag wat ze van Flåm vinden. We beslissen om samen te dineren in het hoofdrestaurant. Daar zit ik dan aan een tafel met toffe gasten uit de States, Australië en Nieuw-Zeeland. Het lijkt of we in Flåm allemaal een extra shot endorfine hebben gekregen. Stilaan voel ik me heel erg thuis op de Koningsdam.
In welk hotel open je 's morgens je gordijnen en zie je iets anders dan de dag ervoor? Deze licht-filosofische beschouwing komt in me op als ik vanop mijn balkon over de rode daken van Stavanger kijk.
Vandaag verwen ik mezelf met een heel bijzondere uitstap naar de meest iconische rots van Noorwegen: de Preikestolen of Preekstoel. Het is een steile, 604 meter hoge vierkante granieten rots die een adembenemend zicht biedt over het Lysefjord.
Goedkoop is de excursie niet: ongeveer 150 euro. Dat is een euro per vier meter rots. Toch heb ik het er voor over. En de wijze raad van Josepha Willemsen ben ik niet vergeten. Be back on time! Met een officiële excursie kan er niets fout lopen.
Na een ferry- en bustocht van een uur wordt onze groep gedropt aan het begin van het wandelpad. Het tracé is een aaneenschakeling van houten wandelpaden door moerasachtige velden, trappen van steenblokken en grote rotsformaties die perfect zouden kunnen dienen voor een sciencefiction filmdecor. In het berkenbos is het nu heel stil, straks fluit de wind rond mijn oren.
Halfweg -nog twee kilometer te gaan- geniet ik van het vergezicht op een woeste en tegelijk ontroerend mooie natuur met meren, watervallen en even later het Lysefjord. De temperatuur is perfect voor deze klim.
Na een uur en vijfenveertig minuten bereik ik de fameuze rots. Mijn hoofd tolt als ik naar beneden kijk. Ook als ik sommige mensen de gekste dingen zie doen om op de foto te staan.
Gedoucht maar nog steeds licht euforisch sta ik 's avonds met een glas champagne in het Crow's Nest, de panoramische lounge. Op weg naar Kristiansand wordt de glorieuze dag bekroond met een dubbele regenboog op zee.
Na de twee intense dagen in Flåm en Stavanger gun ik mezelf het plezier om aan boord te blijven van de Koningsdam. Sorry Kristiansand, het is niet persoonlijk. Er is gewoon nog te veel te doen op het schip.
Ik schrijf me in voor een "facial" of gezichtsbehandeling in de spa. In het Culinary Arts Center woon ik een kookdemonstratie bij. Het zijn ook de kleine dingen die me gelukkig maken. Zoals de dubbele espresso in het Exploration's Café, met een goed boek erbij, of de praatjes met de bemanning. Bij Holland America werken veel Filippino’s en Balinezen. Hun vriendelijkheid is grenzeloos. In de loop van de namiddag schrik ik bijna als de excursionisten terug aan boord van "mijn" schip komen.
Het is niet te geloven dat we morgen in Oslo zijn, onze laatste call in Noorwegen. Gelukkig had ik na mijn geslaagde avond in de Pinnacle Grill besloten om in bijna elk van de specialiteitenrestaurants een reservatie te maken. Vandaag mag ik naar het Culinary Arts Center, een gastronomisch restaurant met een open showkeuken. Je krijgt er een woordje uitleg bij en er wordt mij bij de ingang verteld dat het absoluut de bedoeling is om regelmatig dichtbij te gaan kijken. Fier toont de Maître d' een kast met paars licht waar microgreens in worden gekweekt. Het zijn plantjes in een vroeg groeistadium. De een smaakt naar noten of rucola, de ander naar mierikswortel of limoen.
Ik probeer ook het Italiaans Canaletto restaurant, een beetje uit noodzaak omdat mijn eerste keuze, het intieme zeevruchtenrestaurant Sel de Mer, helemaal volgeboekt was. Met een attitude van "ach ja, weer een Italiaans restaurant" schuif ik aan tafel. Maar... wat een feest! Ik word bediend als een prins en het ene succulente gerecht volgt het andere op. En hoe vaak zit je in een mediterraan restaurant terwijl een Noors landschap zacht voorbijglijdt?
Het summum van mijn culinaire ontdekkingsreis beleef ik op de laatste avond in het Tamarind-restaurant. "Dit is Azië op zijn best", denk ik. Pas als de zon kleurrijk afscheid neemt van de dag besef ik dat morgen deze cruisecocon terug moet omgeruild worden voor de dagdagelijkse realiteit.
Holland America Line (HAL), ooit een trans-Atlantische stoomvaartmaatschappij is reeds vele decennia een bekende rederij in het premium segment. HAL heeft middelgrote schepen die bijna overal ter wereld varen. Het is een rederij voor wie de wereld wil ontdekken met een extra comfortabel schip. Meer info via www.hollandamerica.com
De Koningsdam werd in 2016 opgeleverd. Eind 2018 volgt een zusterschip, de Nieuw Statendam.
