Open/Sluit het zoekformulier
New York, prachtig, bruisend New York: voor velen een absolute droom om te bezoeken, en - gelukkig - ook voor velen een dream come true. Er valt natuurlijk genoeg te beleven, maar wat als je het gevoel hebt dat je de stad al hebt uitgespeeld? Wel, dan zit je fout! Want New York zit vol verrassingen, waarvan deze lijst slechts een hele kleine verzameling is.
Als je Central Park al wel gezien hebt, ja. Zelfs de Gapstow-bridge, waar Macaulay Culking een stuk van Home Alone 2 opnam. Als je de High Line al veertien keer op en af gestapt hebt, dan is dit eentje voor jou: The Elevated Acre. Een kleine oase van rust midden in het financial district, een postzegeltje groen voor jou alleen. En dat zegt iets als je net van Wall Street komt. Aan drie kanten hoge skyscrapers en aan één kant een mooi uitzicht over de East River richting Brooklyn. Breng wat te eten mee – en een jasje tegen de wind – en genieten maar. Te bereiken via een roltrap (of gewone trap voor de uitslovers). Volgens het bordje aan de ingang kunnen rolstoelgebruikers via de lift in het gebouw ernaast naar binnen. De receptie van dat gebouw heeft echter wat overtuigingskracht nodig om dit ook écht toe te laten. We geven het maar mee.
De musea in New York City zijn van absolute wereldklasse. Maar als je de soepblikken van Warhol in het MoMa en die grote T-Rex in het American Museum of Natural History nu écht wel gezien hebt, dan zijn er nog heel wat kleinere, maar zeker niet minder mooie musea. Om er eentje te noemen: The Frick Collection. Dit was oorspronkelijk de privé-verzameling van staalmagnaat Henry Clay Frick, die nu wordt tentoongesteld in zijn eigen optrekje (lees: gigantische villa) aan Central Park. Bijzonder, omdat zijn woonhuis inclusief inrichting mee onderdeel is van het museum. Je ziet prachtige schilderen van onder anderen Rembrandt, Vermeer, Rubens en Van Dyck, met daarvoor Fricks eigen divan. Meteen ook de reden waarom kinderen onder de tien jaar niet binnen mogen: hoe uitnodigend ook, Fricks zetel is niet om op te zitten. Frick stierf in 1919 en liet in zijn testament opnemen dat zijn huis een publiek toegankelijk museum moest worden en dat zijn kunstcollectie nooit zijn huis mocht verlaten. Dat laatste wordt nu even omzeild. Er worden dit jaar renovatiewerken aan het woonhuis gedaan en zijn collectie wordt voorlopig even ondergebracht in een gebouw aan Madison Avenue. Je betaalt 22 dollar om binnen te komen, maar op donderdagen van 16u tot 18u is er een ‘Pay-what-you-wish’-moment voor mensen die het minder breed hebben (en gierige redactrices).
Wil je niet wachten tot de renovatiewerken aan het huis van Frick gedaan zijn? Bezoek dan de Morgan Library & Museum, met een vergelijkbaar ‘privécollectie van rijke magnaat wordt museum’-verhaal.
Wie New York zegt, zegt 9/11. De aanslag op het WTC staat bij velen van ons in het geheugen gegrift. De voormalige ground zero heeft een prachtig museum en zeer indrukwekkend eerbetoon op de plek waar vroeger de twee torens stonden. Zeker de moeite waard om te bezoeken, maar wat dan vaak over het hoofd wordt gezien, is Saint Paul’s Chapel. Dat is een klein kerkje vlak aan de twee originele torens dat wonderlijk genoeg overeind is gebleven. Het kerkje diende in de uren en dagen na de aanslag als uitvalsbasis voor hulpverleners. In die tijd lieten mensen ook foto’s en briefjes achter voor vermisten, een deel daarvan wordt nu nog tentoongesteld in de kerk en dat is toch ook wel erg aangrijpend. De toegang tot de kerk is vrij.
Naast de fancy rooftopbars en sjieke clubs in New York zijn er ook heel wat niet-zo-geheime-maar-wel-verborgen-bars om te bezoeken. Zelf ging ik samen met een vriendin – we noemen haar Mandy – naar La Esquina, wat zoveel betekent als ‘het hoekje’. En dat is het ook. Een kleine overbelichte Mexicaanse diner op een straathoek in Soho. Je wandelt zo door de keuken naar een grote buitenwipper die verloren lijkt te staan. Als je hebt gereserveerd – of als je ook met een Mandy kunt gaan die de buitenwipper kent -, zwaait hij een deur voor je open en kun je een trap af richting de prachtige uitgebreide cocktailbar. Geen goedkoop avondje uit, maar de cocktails zijn heerlijk.
Zeker de minder bekende wijken in New York hebben nog heel wat plekken om te ontdekken. Bijvoorbeeld Ridgewood in Brooklyn. Een stuk dat heel snel aan populariteit aan het winnen is, en waar hipster – en helaas ook wel pretentieuze – barretjes als paddenstoelen uit de grond schieten. Zo niet The Keep. Het ligt op de grens tussen Williamsburg, Ridgewood en Bushwick en is van buiten bijna niet te herkennen als bar: de tafels en stoelen gaan verloren tussen alle … spullen. Je kijkt werkelijk je ogen uit. De eigenaresse heeft de hele wereld rondgereisd en neemt van overal schatten mee, en ze heeft ze allemaal binnen de muren van The Keep gepropt. Een hyenakop aan de muur, een lichtgevende Jezus, karrenwielen en porseleinen popjes, … Je vindt het hier allemaal. De eigenaresse pakt het mee ‘when I feel it has a good vibe’. In The Keep vinden regelmatig optredens plaats en je bent met 99% zekerheid de enige toerist ter plekke.
Weg van het grote Broadway opent in februari 2022 opnieuw Sleep No More, een theaterstuk waarvoor een compleet gebouw nodig is. De setting: het McKittrick Hotel in Chelsea. Je opent de avond in een cocktailbar in de foyer. Je wordt dan in kleine groepjes met de lift naar het hotel zelf vervoerd. De lichten gaan uit en je krijgt een pestmasker op, zodat ‘de geesten’ in het hotel je niet herkennen. Je mag daarna gaan en staan waar je wilt. Acteurs stappen of rennen door het hotel en voeren ondertussen scenes op. Jij gaat mee of blijft staan en kijkt wat er voorbij komt. Wat je niet mag doen: interageren met de acteurs. Maar sneak peek: aan het einde van het stuk kiezen de acteurs enkele (on-) gelukkige bezoekers uit om toch mee te doen. Ik werd in een klein kamertje meegevoerd door een vrouwelijke verpleegster-geest. En ook al wist ik dat het ‘maar een theaterstuk’ was, toch heeft deze dame mij absoluut de stuipen op het lijf gejaagd. Toen ik gillend uit het kamertje struikelde, waren er trouwens heel wat andere bezoekers die naar ‘mijn scène’ bleven kijken. Een van de engste en meest bijzondere avonden uit mijn leven, en ik zou het absoluut nog eens willen doen. Vooral omdat ik er pas het laatste half uur achterkwam dat het hotel nog twee verdiepingen had boven de verdiepingen waar ik de uren ervoor aan het ronddwalen was. Het theaterstuk was blijkbaar MacBeth, maar dat had ik in al mijn paniek en verwondering niet herkend.
DE ADRESSEN
