Open/Sluit het zoekformulier
Twee nachten en een ontdekkingsreis van 48 uur aan boord van het grootste cruiseschip ter wereld. Bestemming? Niet relevant, want deze drijvende stad ís de bestemming.
Groot is mijn opwinding als ik in Malaga aan boord stap van de Symphony of the Seas. Het kolossale schip van rederij Royal Caribbean International was een paar dagen geleden vertrokken uit de werf in Saint-Nazaire, onder een massale media-aandacht. "Het grootste passagiersschip ooit", blokletterden de kranten. Als journalist word je verondersteld om neutraal en objectief te zijn. Dit is in een public-relations-landschap van superlatieven niet altijd evident. Enerzijds kijk ik reikhalzend uit naar mijn minicruise, terwijl tegelijk ook de commentaren van mijn vrienden in mijn achterhoofd nazinderen. "Zo'n groot schip? Daar krijgen ze mij niet op!"
Wie in zijn leven al een paar moderne cruiseschepen heeft gezien, merkt van op de kade meteen dat de Symphony of the Seas in de Champions League speelt. Of een schip nu 290 meter, of 360 meter lang is valt misschien moeilijker in te schatten. Echter, wanneer de bus de cruiseterminal nadert merk ik meteen op hoe veel breder het witte schip is. Het doet me denken aan een reusachtige ouderwetse bruidstaart, voor een gigantisch feest. Met een capaciteit van 6.680 passagiers (!) verwacht ik me aan een eeuwigdurende inscheping. Tot mijn grote verbazing sta ik in minder dan een kwartier later in de Royal Promenade, het hart van de Symphony of the Seas. Digitale technieken als gezichtsherkenning zorgen voor een geoliede inscheping. Thuis had ik ook netjes mijn online check-in in orde gebracht, inclusief het nemen van een selfie.
Is dit een schip? Rondkijkend in de Royal Promenade stel ik me de vraag, met een blijde verwondering. De enorme ruimte lijkt meer op een lange winkelstraat, of een shopping center. Ik kijk vlug even rond en zie winkels, kunstwerken, een koffiebar, een pizzeria, een Irish Pub, een Starbucks... Geen tijd voor contemplatie, eerst wil ik mijn hut vinden om de handbagage te droppen. "Oriëntatie," hoor ik je denken. Gebruikte je ook de woorden "doolhof, verdwalen..."? Niks van, binnen de kortste keren sta ik op Dek 11, stuurboord, voor de deur van mijn hut. Zo snel mijn kajuit vinden, hoe heb ik dat voor elkaar gekregen? Gewoon vragen. Overal staan beeldschermen om te helpen. Even het hutnummer intikken en de computer vertelt me welke lift en gang ik moet nemen voor de kortste weg naar kamer 11206. Hoe uitnodigend mijn balkonhut ook is, de plicht roept. De nieuwsgierigheid evenzeer. Ik gooi mijn rugzak op de zetel, lees vlug even een welkombrief en gooi de deur achter me dicht. Mijn eerste indruk zorgt voor een zekere stress. Alles is zo overweldigend. Waar is mijn West-Vlaamse nuchterheid gebleven?
Instinctief begeef ik me naar de buitendekken. Op Dek 16 (!), bijna helemaal bovenaan, doen enkel de radarmasten en de schoorstenen aan een schip denken. Alles heeft meer weg van een hotel in Singapore of de Emiraten. Ik zie bars, ligzetels,... Véél ligzetels. Allemaal netjes gealigneerd. Er zijn zwembaden. Een voor de kinderen, met kleurrijke figuren en massa's waterstralen. Er is een "gewoon" zwembad, en er is een bad waarvan de schuine bodem langzaam overgaat in een zone met parasols, alsof je aan het strand bent.
Jacuzzi's, vroeger het ultieme symbool van luxe, zijn hier omnipresent en anekdotisch. Behalve dan de twee mega-jacuzzi's die over de steile scheepswand hangen, meer dan dertig of veertig meter boven het wateroppervlak. Vooraan kronkelen bontgekleurde glijbanen zich een weg naar nog meer zwembaden. Het lijkt wel een kleurrijke fabriek. Door een transparant gedeelte van een buis zie ik in een fractie van een seconde een vrouw als een raket voorbijflitsen. Achteraan tart de magentakleurige Ultimate Abyss alle verbeelding. Het is een "droge" glijbaan, waar je eerst in de gapende muil van een zeemonster stapt, om dan via een spiraalvormig buizensysteem tien dekken naar beneden te zoeven. De twee parallelle glijbanen van de Ultimate Abyss laten toe om te racen. 1,2,3, go! (toch nog even wachten tot morgen, denk ik bij mezelf).
Dit heb ik nog niet verteld: de architectuur van het schip is pure waanzin. Ik zie heel wat gasten foto's nemen en delen met de nodige hashtags erbij. Tot aan Dek 8 is de romp van de Symphony of the Seas gelijk aan eender welk ander cruiseschip. Zoals gezegd is het schip wel veel breder (47 meter op de waterlijn, maximum breedte 66 meter). Op die brede romp lijkt het alsof er twee appartementsblokken zijn geplaatst, aan elke kan één. Tussen de twee "gebouwen" is er een open ruimte, waar in het gedeelte voor de schoorstenen een park werd geplant. Ook in de zone achter de schouwen kijk je neer op een straat, met verschillende fastfood restaurants, een ijsbar, een snoepwinkel en een heuse paardenmolen, zoals op de kermis. Bij het boeken van de cruise kan je dus kiezen voor een hut met zeezicht, of voor een zicht op Central Park. Persoonlijke beschouwing: het lijkt me gek om op cruise te gaan en te kiezen voor parkzicht. Toch blijken net die hutten erg populair, weet een Amerikaan me te vertellen. De bomen en struiken? Die zijn echt. Vandaar de tuiniers aan boord. Ongelofelijk!
Helemaal achteraan zie ik het Aqua Theater, een openluchtschouwburg voor shows met spectaculaire waterballetten. Enkele acrobaten zijn nog aan het oefenen. Ik zie een paar synchroonspringers van een waanzinnig hoge duikplank naar beneden tuimelen. Halsbrekende toeren! Meteen denk ik aan het beroemde fragment van een doodsbenauwde Mr. Bean op de niet-eens-zo-hoge springplank. Terwijl ik nog volop met mijn ontdekkingstocht bezig ben lijkt het alsof heel wat passagiers al voor honderd percent in vakantiemodus zijn, alsof ze al dagen op het schip zijn. Vooral kinderen lijken meteen door te hebben wat de Symphony te bieden heeft.
Met de 'Zipline' bedoelen ze de kabel die schuin over het achterdek werd gespannen. Goed beveiligd met helm en harnas vlieg je gedurende enkele seconden over de passagiers van de Boardwalk, tien dekken lager. Of alle onderliggende gasten op hun privéterrassen in hun nopjes zijn met de continue Tarzan-kreten, valt nog te bezien.
Echt schitterend zijn de twee 'Flowriders'. Het zijn twee immense kuipen waarin een krachtige waterstroom een artificiële golf creëert. Ideaal voor wie plannen heeft om ooit te gaan surfen op de golven van Hawaï. Hier kan je het leren. Iedereen mag proberen, indien nodig onder begeleiding (en gratis). Dat je nat wordt is gegarandeerd. De toeschouwers op de tribune moet je erbij nemen. Wedden dat geen van hen durft? Net als ik denk alles gezien te hebben, klauteren een paar waaghalzen langs de klimmuren op de achtersteven. Vele dekken hoog! Schuchter kijk ik weg. Kies ik voor de gewone pingpongtafel of de minigolf?
Vanavond dineren we in de Chops Grille, een van de vele restaurants aan boord. Dit is een typisch Amerikaanse steakhouse, met topkwaliteit rundvlees. Recht uit Texas. Geen diner zonder aperitief. Ik slenter door de Royal Promenade op zoek naar enkele van mijn vrienden. Het schip is zo groot dat goed afspreken belangrijk is. Het zou me niet verwonderen dat je op een gewone cruise sommige mensen de hele week nooit ontmoet. Gelukkig is er overal wifi.
Uiteindelijk vinden we elkaar aan de maffe Rising Tide Bar. Dit moet je horen: de Rising Tide is een ovaalvormig platform, met daarop een bar voor ongeveer een dertigtal mensen. Je stapt op in de Royal Promenade (Dek 5) en terwijl je van je cocktail geniet gaat het platform traag naar boven, door een schacht in het dak tot in het Central Park buiten (Dek 8). We hadden ook onze eigen cocktail kunnen maken in de Bionic Bar, met medewerking van de twee robotten. Het typeert het schip: het aantal gimmicks en creatieve toepassingen lijkt wel eindeloos.
We maken een wandeling door de tuin van Central Park en stappen het Chops Grille restaurant binnen. Samen met een glas krachtige syrah is het intens genieten van de malse rib-eye. Op de kaart staan ook wat vis- en vegetarische alternatieven, perfect voor een van mijn Franstalige collega's. Misschien is het de wijn. Het heerlijke vlees. De gedempte sfeer. De geoliede service. Langzaam voel ik hoe mijn lichaam en geest rustig worden, na de drukke dag. De avond is echter jong! De kleine stad bruist. Uit de Boleros Latino Bar galmt heerlijke, live salsa muziek. In de Jazz Club jamt een kwintet er swingend op los. Aan de overkant van het pleintje is er een discotheek. Het is er oorverdovend stil, op het geschuifel van de vele voeten na. Silent disco's zijn fun, en ik grijp naar een koptelefoon.
Het was donker toen de Symphony of the Seas de haven van Malaga verliet. Hoe laat ik in bed lag, kan ik me niet herinneren. Wat een avond. Ik schuif het gordijn open en laat me strelen door het vroege zonlicht. Op zee zijn, en zo wakker worden, daar kan geen enkele attractie aan tippen. Er is alleen de blauwe zee, en de blauwe lucht. En een reporter met nog slapers in de ogen. Nog één volle dag heb ik, om dit machtige schip verder te ontdekken. Bij het ontbijt, in het buffetrestaurant, probeer ik de dag te plannen. Lunch? Dat wordt het Mexicaanse fastfood restaurant, El Loco Fresh. Omdat je buiten kan zitten. Check. Vooraf, bezoek aan de Ultimate Familie Suite, een loft van twee dekken hoog, met een glijbaan van de kinderkamer naar de woonkamer. Check. Een wandeling door de Spa & Wellness zone. Check.
Ondertussen is het genieten van de vele moderne schilderijen, foto's, sculpturen en artistieke installaties aan boord. Vooral met het kunstwerk van de Indonesische artiest Ichwan Noor wil iedereen zich laten fotograferen. "Beetle Sphere” is een rode Volkswagen Kever, op een spectaculaire manier gereduceerd tot een bolvorm, maar nog steeds herkenbaar als de klassieke VW. Een gast ligt plat op de buik om de ultieme Instagramfoto te nemen. Wie de trappen neemt, lijkt wel door een smaakvolle kunstgalerij te lopen. Toegegeven, de meeste gasten gebruiken niet de trappen, maar een van de vele spectaculaire glazen liften, en ook daar kan je genieten van het zicht op een hangende sculptuur van vele dekken hoog.
Voor één trap maakt bijna iedereen een uitzondering. Bij het buffetrestaurant Windjammer Market Place kan je op een aantal treden lopen die in zwart of wit geschilderd zijn, als toetsen van een piano. Elke stap die je zet, zorgt voor een muzieknoot. Sommige kinderen, met muziek in de tenen (in plaats van de vingers) slagen erin om toffe deuntjes te creëren. Het is dolle pret. Een machtige plek is het Solarium vooraan. Dit is een zone exclusief voor volwassenen. Hier kan je rusten, zonnen of van een boek genieten, met het beste panoramisch zicht. Zelfs de kapitein moet zich tevreden stellen met een stuurbrug een dek of twee lager. De cruisepassagier is koning. Wie na het dolce far niente wat actie wil, kan meedoen met een van de teamspelletjes. De Battle for Planet Z is een laser tag game waarbij twee teams uitvechten wie baas wordt over een planeet ver weg. Escape the Rubicon is dan weer een ontsnappingsspel.
Wat me opvalt is dat ik me nog geen 24 uur na de inscheping totaal thuis voel. Op geen enkel moment had ik het gevoel om de weg kwijt te zijn. Over alles is zeer goed nagedacht. Neem nu ook de bemanning, 2.700 in totaal. Ieder van hen weet wat hij of zij moet doen, waar, wanneer en hoe. De organisatie lijkt vlekkeloos te werken. Bovendien is er die grenzeloze gastvrijheid waar velen aan land van kunnen leren. De smiles, de vriendelijkheid, ook dat is "wow".
Ik had gehoopt om vanavond te dineren in het Japanse restaurant. Of in Wonderland, een restaurant waar kinderen helemaal in de wolken van moeten zijn. "Gekostumeerde obers komen lekkere gerechten brengen waar rook uitkomt, of desserts met de meeste gekke kleuren," vertelt een van de obers. "De menukaart moet je zelf tevoorschijn toveren, met een wonderpenseel". Dit lijkt pure family fun. Central Park 150, het kleine sterrenrestaurant, leek me ook wel iets. Of het Seafood restaurant, met zeezicht. Uiteindelijk had onze gastheer Frank een tafel gereserveerd in een van de (gratis) hoofdrestaurants. Het is er minder intiem dan de (betalende) specialiteitenrestaurants. Heerlijk? Dat was het zeker.
Net als in de stad kan je 's avonds uitgaan. Naar een spektakel, bijvoorbeeld. Shows horen bij het DNA van dit soort schip. In de grote theaterzaal, met plaats voor 1.400 mensen, is er een schouwspel dat hulde brengt aan de lucht- en ruimtevaartpioniers. Een replica van het eerste vliegtuig van de gebroeders Wright vliegt boven het publiek. In het openlucht Aqua Theater wordt er nog steeds geoefend. Deze beide shows hebben we helaas niet kunnen zien. Wel klaar was de ijsschaatsshow in Studio B. IJsschaatsen op een schip? Te gek voor woorden. Niet alleen kinderen zijn dol op de ijsshows. Voor zo'n steengoede productie ben je aan land voor het hele gezin veel geld kwijt. Hier is het inbegrepen!
De volgende ochtend ben ik vroeg wakker. Vandaag is het mooie liedje uit. Ik open opnieuw de gordijnen van balkonhut 11206, en merk dat we in de haven van Barcelona liggen. Het mega pretpark, het vakantieparadijs, het voor-elk-wat-wils schip is geruisloos aangekomen. Ik stapte 48 uur geleden aan boord van een drijvende stad. In geen tijd werd het mijn thuis, alsof het een gezellig dorp op zee was.
Vanaf 24 november 2018 zal de Symphony of the Seas vanuit Miami naar de oostelijke en westelijke Caraïben cruisen. Het schip legt aan op bekende eilanden als Sint-Maarten of Saint-Thomas, en landen als Mexico, Honduras en de Bahama’s. De meeste cruises duren een week. Gedurende de acht dagen wordt afgewisseld tussen dagen aan land en dagen op zee. Er zijn enkele korte kennismakingscruises van 3 of 4 nachten. Ideaal om te combineren met een verblijf in Florida.
Royal Caribbean beschikt over haar eigen eiland, Coco Cay. Dit is een pretpark met mooie stranden, de grootste glijbaan van de VS, een heliumballon voor een zicht van boven, en het grootste zwembad uit de streek.
Een aanrader is om minstens twee dagen vooraf in Miami op hotel te verblijven. Zo mis je de cruise niet bij een probleem met de vlucht (sneeuwstorm in New York bv.), heb je tijd om van de jetlag te bekomen en kan je ook Miami ontdekken. Vroeg boeken is absoluut aan te raden, want hoe langer je wacht hoe duurder de vluchten. Een reispas is nodig, ook voor kinderen. Vraag advies aan je reisagent.
Er zijn diverse soorten hutten beschikbaar. Bij het boeken van een cruise met kinderen kan je vragen naar familiehutten, naar aanpalende hutten of naar een combinatie balkonhut-binnenhut. Niet naar de Caraïben? Het zusterschip Oasis of the Seas vaart in de zomer van 2019 in de Middellandse Zee (Rome, Barcelona...).
Meer informatie en prijzen vind je bij de meeste reisagenten, op de website van de Belgische vertegenwoordiger van Royal Caribbean International: www.cruiseconnection.be
