Open/Sluit het zoekformulier
In de schaduw van wintersportgigant Paradiski trekt het piepkleine Franse skidorp Villaroger resoluut de meerwaardezoeker aan met meer charme, meer natuur, meer rust én meer culinaire verwennerijen. Villaroger is volgens zijn inwoners ‘le paradis caché’, het verborgen paradijs dus. En dat is geen gevalletje van Franse arrogantie.
“Waar gaat u precies naartoe?” De enthousiaste jongeman die me een rondleiding in mijn huurwagen geeft, heeft overduidelijk nog nooit van Villaroger gehoord. En hij zal die week niet de enige zijn die zijn schouders optrekt. Ik leg hem uit dat ik richting Les Arcs moet, maar dan net aan de andere kant van de berg, in de schaduwzijde. “Neemt u dan voor de zekerheid toch maar sneeuwkettingen mee, het heeft flink gesneeuwd in de Haute Tarentaise.” Een gouden raad, zo blijkt twee uur later, wanneer ik Bourg-Saint-Maurice binnenrijd en immense hoeveelheden sneeuw zie liggen. Daar vanboven, ergens tussen de naaldbomen, spot ik de gele kerk van Villaroger al. Na vier seizoensopeningen zonder sneeuw lijkt het dorp eindelijk klaar voor een absoluut topjaar. Een jaar waarin Villaroger uit de schaduw van grote broer Les Arcs treedt en met al zijn troeven kan pronken: technische afdalingen, veel natuur, traditie, charme en ‘groene’ investeringen. Ik heb er een afspraak met de burgemeester, die tevens uitbater is van de Mineral Lodge, een architecturaal hoogstandje boordevol Belgisch design. Voor de komende paar dagen is dit mijn bijzonder stijlvolle thuisbasis. Daarna verhuis ik naar mijn ‘catered’ chalet, twintig meter verderop. Het enige probleem: hoe maak ik in godsnaam die sneeuwkettingen vast om de laatste paar kilometers in mijn gehuurde Peugeot af te leggen?
“Ik geloof dat het tien jaar geleden is dat we nog zoveel sneeuw hebben gezien in het begin van het seizoen”, lacht burgemeester/hotelier Alain Emprin wanneer ik eindelijk voor zijn deur sta. Alain is overduidelijk in zijn nopjes, ook al is het vrij ironisch dat de investering van het dorp en skigebied in hypermoderne sneeuwkanonnen – een stuk of tachtig in totaal – overbodig lijkt. Moeder Natuur heeft namelijk op eigen kracht voor een enorme sneeuwlaag gezorgd. “En toch was deze investering absoluut nodig. De sneeuwkanonnen hebben voor de eerste laag sneeuw gezorgd en waren dus zeer belangrijk voor de kwaliteit van de pistes. Deze winter heeft inderdaad de volgende lagen opgeleverd, maar op onze hoogte (1.200 meter) is dat helaas niet elk jaar het geval. Villaroger kampte lang met sneeuwonzekerheid, vooral in de kerstperiode, en dat begon te wegen op het toerisme. Dankzij de sneeuwkanonnen kunnen we nu garanderen dat er heel het seizoen lang van Les Arcs tot in Villaroger geskied kan worden.”
Ondanks een schrijnend gebrek aan sneeuw de afgelopen jaren – of toch alleszins bij de seizoensopeningen – kon Villaroger altijd op een schare fans rekenen. Het dorp, dat eigenlijk uit twaalf minuscule gehuchten tussen Bourg-Saint-Maurice en Tignes bestaat, baadt in een rurale charme, maar is wel verbonden met Paradiski, een gigantisch en populair wintersportgebied met 425 kilometer aan pistes. De langste piste van heel het gebied heet de ‘Aiguille Rouge’ (7,5km) en loopt van het hoogste punt van Les Arcs tot in Villaroger. Tot vlak voor de Mineral Lodge nota bene. “Van aan de top van de Aiguille Rouge kunnen gevorderde skiërs ook met een gids langs de andere kant van de berg naar beneden, recht door het nationaal park. Zo’n 85 procent van het Villaroger skigebied ligt in het beschermde ‘Parc national de la Vanoise’. Het is een behoorlijk technisch gebied en enorm interessant voor goede skiërs, al hebben we nu ook een aantal blauwe pistes.”
Een van de buren van de burgemeester is de Vlaamse Ilse Delbaen, die samen met haar Britse echtgenoot Clive Millac een chalet runt in Villaroger. “Zonder sneeuw in het seizoensbegin was het de vorige jaren ook geen ramp, hoor. Vanuit Villaroger ben je met de auto vrij snel in skigebieden als La Rosière, Tignes, Sainte-Foy en Val d’Isère. Er is hier dus echt veel keuze, al hebben de meeste wintersporters wel genoeg aan Paradiski. Zelfs als het daar heel druk is, in schoolvakanties bijvoorbeeld, vinden Clive en ik altijd nog wel pistes waar haast niemand komt.” Dat Ilse in ‘the dark side’ woont, ziet ze niet meteen als een nadeel. “Inwoners van buurtgemeenten beweren altijd dat Villaroger zo koud en donker is. Wat doen jullie toch in die diepvries, vragen ze dan. Ik heb daar eigenlijk niet zo’n last van. De schaduw zorgt ervoor dat de sneeuw hier langer en beter blijft liggen. En dat het massatoerisme wegblijft. Laat ons maar in deze ‘diepvries’ wonen! Als ik hier de rest van mijn dagen mag slijten, ben ik een gelukkig mens.”
De rust bewaren, dat wil ook Emprin, maar tegelijkertijd wil de burgervader Villaroger op de kaart zetten als ‘groene’ skibestemming. Het aantal toeristische bedden moet de komende jaren fors de hoogte in, al blijven grote hotelprojecten er niet welkom. “Momenteel schommelt het inwonersaantal van Villaroger rond de 400 en tijdens het winterseizoen verdubbelt dat. We hebben ongeveer 350 toeristische bedden, maar doen er daar binnenkort nog 750 bij. Die bedden komen in kleine chalets. Houten chalets, gebouwd volgens strenge Duitse bouwvoorschriften en aangedreven door hernieuwbare energie. Tegen 2020 zouden die chalets er moeten staan en tegen dan zou ik ook graag een ‘groene’ mobiliteit in Villaroger willen, met elektrische fietsen en wagens. Uiteraard zullen we dan ook zo veel mogelijk de trein promoten als vervoersmiddel tot in Bourg-Saint-Maurice. Zo’n groen resort, dat is onze droom.”
De plannen van Alain Emprin reiken nog verder dan een dorp vol groene chalets. In 2019 moet zijn eigen hotel het levenslicht zien in Villaroger, zijn tweede dus in het dorp. En ook dat belooft weer een staaltje opmerkelijke architectuur te worden. “Als je mensen wil aantrekken, moet je iets bijzonders doen. Dat was het uitgangspunt van de Mineral Lodge toen het zes jaar geleden open ging. Nu trekken we heel wat bezoekers aan met een hart voor architectuur en design. Heel wat van mijn interieurspullen komen trouwens uit België. God, wat ben ik jaloers op jou dat jij in Antwerpen woont. Wat mij betreft is dat echt de Europese designhoofdstad. Mijn nieuwe hotel wordt uiteraard ook een groen project, met respect voor het lokale erfgoed maar toch architecturaal spannend. Net zoals hier in de Mineral Lodge.”
Van opmerkelijke architectuur heeft de gemiddelde Villaroger-inwoner overigens geen kaas gegeten. Van kaas daarentegen wel. In één van de twaalf gehuchten (Le Planay) ligt een ‘chèvrerie’ die geitenkaas produceert die verkocht wordt tot in Parijs. “De chèvrerie is een bezoekje meer dan waard”, weet de burgervader. “Het is een mooi voorbeeld van ons agriculturele patrimonium. Ik serveer die kaas hier in mijn lodge. Ook op culinair vlak willen we onze bezoekers dus in de watten leggen in Villaroger.”
En dat doen ook Clive en Ilse in hun Farmhouse, dat een drietal huizen verderop ligt. Het koppel baat een ‘catered’ chalet uit, wat dus wil zeggen dat hun gasten elke ochtend ontbijt en elke avond een uitbreid – en verrassend gastronomisch – diner krijgen voorgeschoteld. Dit systeem van catered chalets is onder Belgische wintersporters nog niet zo populair. Belgen kiezen vaker voor appartementen waarin ze zelf in de potten en pannen gaan roeren, of voor hotelkamers. In Engeland en Ierland daarentegen vormen catered chalets al sinds de jaren zeventig de standaard. “Dat heeft volgens mij met de afstand tot de skigebieden te maken”, vertelt Clive, die naast chef-kok ook een gediplomeerd chocolatier is en zijn gasten geregeld verrast met unieke chocoladecreaties. “Voor Britten was het vroeger erg duur om in Frankrijk te skiën. Door de afstand waren we verplicht om naar een skigebied te vliegen. Om die reden zijn de chalets met catering populair geworden. Je wordt opgehaald aan het vliegveld, je krijgt dagelijks ontbijt en avondeten, de chalet wordt elke dag voor je schoongemaakt en je krijgt skipas en –materiaal aangeboden. Eenvoudiger kan haast niet.”
Clive en Ilse hadden vroeger een populair restaurant in het centrum van Antwerpen. En met evenveel passie schotelen ze nu hun gasten in Villaroger gerechten van topkwaliteit voor. Op het menu tijdens mijn eerste avond in de chalet staat traag gegaarde lamsschouder met ovenaardappeltjes, groene boontjes en puree van raap en worteltjes. Het voorgerecht bestaat uit een slaatje met ingelegde vijgen, foie gras en gerookte eendenborst. Als dessert mag ik appel-kaneelcrumble met crème anglaise lepelen. “Noem het ‘comfort food’ van hoog niveau. Aan haute cuisine – met schuimpjes van dit en toefjes van dat – doen we hier niet, omdat onze gasten de hele dag op de latten of het snowboard hebben gestaan en nood hebben aan krachtvoer”, dixit Ilse. Een dag later is er opnieuw een prachtmenu: een overheerlijke amuse-bouche, een voorgerecht van mosselen gekookt in Leffe, een hoofdgerecht met buikspek, rode kool en aardappelpuree, en als dessert een trio van chocolade. “Als ik gasten heb die een dagje geen zin hebben om te gaan skiën, leer ik ze chocolade truffels of Belgische pralines maken”, sluit Clive af. Bon appétit!
Wij vlogen met Brussels Airlines naar Lyon, van waaruit het nog iets meer dan twee uur rijden is naar Villaroger. Bovenop je toegelaten bagagestukken mag je ook nog gratis een ski- of snowboarduitrusting (een paar ski’s/een snowboard, skistokken, botten en een helm) meenemen. Dit geldt voor alle klassen behalve Check&Go. Meer info: brusselsairlines.com. Ook de Thalys is een optie, vanuit Antwerpen of Brussel kan je in de winter rechtstreeks naar Bourg-Saint-Maurice.
Overnachten deden we in de Mineral Lodge, de bijzondere chalet van burgemeester Alain Emprin (minerallodge.fr, vanaf 170 euro per nacht) en in het Morealps Farmhouse van Clive en Ilse (morealps.com, vanaf 700 euro per week).
