Open/Sluit het zoekformulier
Voor het cruiseschip MS Europa 2 trekken we graag nog een keer het vat met superlatieven open: technisch volmaakt, elegant modern, de sobere perfectie. Een verslag van een droomcruise langs Verenigde Arabische Emiraten.
Een lichte trilling is alles wat ik voel en dan varen we. Ik zie Dubai oplossen in hitte en duisternis. De torens van het financiële district zijn slechts vage herinneringen, efemere beelden die oplossen in de nacht. Lang sta ik aan de reling in de lauwzwoele lucht te staren, tot ook de lichten van de Burj Khalifa niet meer knipperen en het laatste beeld van Dubai slechts nog een hersenspinsel is, een fata morgana in open zee.
Ik houd van de rust op zee, van een schip dat door golven glijdt. Daarom houd ik ook niet van de meeste andere cruiseschepen. Ze zijn me vaak te druk, te glitterend, te vol met glibberige mensen. Ik ben geen fan van klatergouden fonteinen, plastieken kamerplanten en sixties avondjurken. Ik wil ’s avonds liever ook niet met andere mensen aan tafel, dat is mijn kleine, neurotische kantje. Maar ik vaar wél graag. Het simpele idee van op een schip te zitten dat me van de ene haven naar een andere brengt, lijkt me een geniale uitvinding. Het stelt je in staat om bijzonder veel plaatsen te zien en ervaringen te absorberen, en dat op relatief korte tijd.
Zo’n schip als de MS Europa 2 bijvoorbeeld, dat vaart de wereld rond, en komt in havens waarvan ik het bestaan niet vermoedde. Het drijvende zessterrenhotel is niet te beroerd om in één ruk van het Panamakanaal naar Tahiti te varen, om er na een week aan te meren en dan nog een hele week lang alle bezienswaardigheden van Frans-Polynesië aan te bieden. Het vaart naar Hongkong, Singapore en Auckland, maar komt net zo goed in Santorini, Aarhus en Montreal. Het is een wonderlijk geoliede machine, en dat mag je voor één keer ook letterlijk interpreteren. Natuurlijk, al die privacy, luxe en flexibiliteit komt met een prijs. Maar dat doen de meeste vijfsterrenhotels in de wereld ook. En die blijven meestal wel op dezelfde plaats liggen.
Dubai had me ’s middags verwelkomd met cocktails en canapés, himmelhoch jauchzend op de 122e verdieping van de hoogste toren ter wereld. We schrijven het nog een keer voluit, al was het maar om die belachelijke hoogte te benadrukken: op de honderdtweeëntwintigste verdieping, in de bar At.mosphere – het puntje staat er naar verluidt niet zomaar. Ik probeer de sfeer te beschrijven. Aan de ronde tafels: verveeld kijkende Arabische tienermeisjes, tokkelend op de nagelnieuwe S7. Een Brits koppel-van-dagen, de heer in een roomkleurig linnen pak met bloemetjesdas, de dame in een wat ongemakkelijk zittend ensemble dat ze naar ik aanneem voor het laatst in de diepe jaren 80 uit de kast heeft gediept. "The closest thing to heaven", hoor ik mevrouw zeggen, een zinnetje waarvan de ironie me niet ontsnapt, gezien de gevorderde leeftijd van het stel. De zwartharige tieners drinken Pepsi uit blik, met een rietje. Ik vind het op een of andere manier niet staan. De plek vraagt om James Bond-allures, shaken, not stirred. Om een Vesper Martini, en graag, ja ook om het meisje aan wie de cocktail zijn naam heeft ontleend. Obers suizen geruisloos heen en weer met slaatjes en burgers, afgewerkt met enkele schilfers zwarte truffel. Dubai is, laat ons wel wezen, niet de meest aangewezen plek op aarde om zo’n toren te bouwen en er prat op te gaan dat je er de mooiste zonsondergang ter wereld kunt zien. Het woestijnzand en de smog gooien roet in het eten. Wat overigens wél klopt: als je je haast en de lift voor je alleen hebt, kun je dezelfde zon twee keer zien ondergaan. En als dat niet voldoende is als uitspatting van de dag, ga dan beneden aan de voet van het Armani Hotel gewoon even de Bentley’s, Lambo’s en Hummers tellen. H5 natuurlijk. De H3 is voor mietjes.
Nee, ik ben een veel groter fan van de MS Europa 2 dan ik ooit van Dubai zal zijn. Ik vind het een rare maatschappij, waar er aparte metrorijtuigen zijn voor dames en speciale vrouwentaxi’s met een barbieroze dak. Waar ze eigenlijk liever geen alcohol serveren, maar toch niet te beroerd zijn om achtendertig euro (ja, ook dat getal schrijven we even voluit) te vragen voor een glas champagne, ‘wegens de hoge invoertaksen’.
De hostess voor de niet-Duitse gasten Angela Hidde, half-vrouw half-engel, hoort mijn verhaal glimlachend aan. Ze is een Berlinerin. "Prenzlauer Berg", zegt ze, en ik bewonder haar om de trotse manier waarop ze het zegt. Voormalig Oost-Berlijn, toen al de buurt van artiesten en anarchisten, nu hipsterfactor 10 en de meest internationale buurt van de hoofdstad. "Dat helpt een handje om mijn job uit te voeren", lacht ze. Veel internationale gasten zijn er echter nog niet. We tellen ze op twee handen na de veiligheidsdrill. De rederij, Hapag-Lloyd Cruises, is in het Duitse Hamburg gevestigd. De meeste gasten kwamen en komen uit Duitsland. Maar de rederij wil daar verandering in brengen. De Britse, Scandinavische en Benelux-markt bespelen. "Er is een enorm potentieel in België", zegt ook cruisedirecteur Christian Bertram als we de tweede avond samen aan tafel gaan in het Franse restaurant. "Gastronomie is voor ons bijvoorbeeld een prioriteit. En ik geloof dat het dat voor de Belgen ook is."
Ja, dat klopt. Mevrouw Hidde en mijnheer Bertram hebben gelijk. Zelfs het algemene restaurant Weltmeere pakt uit met voortreffelijke meergangenmenu’s en exquise wijnen. De Japanse, Italiaanse en Franse restaurants zijn zonder meer Michelinwaardig. En in de Sansibar kun je de sfeer van de legendarische strandbar van het eiland Sylt opsnuiven, maar dan op zee. De fijnste cognac? Geen probleem. Een uitgebreide gin-tasting? Draaien ze hun hand niet voor om op de MS Europa 2. Het valt trouwens op hoe democratisch de prijzen zijn aan boord. Zes euro voor een tot in de perfectie uitgevoerde cocktail met premium dranken. Het is een beetje alsof het niet staat om de cruise all-inclusive te noemen, waarna je gewoon de eigenlijke kostprijs van het drankje betaalt.
Ik had het nog niet over de kamers. De staterooms heten hier suites. Ze bieden – alweer – de ruimte van een vijfsterrenkamer aan land. Met een apart salonnetje, een flatscreen, een luxueuze badkamer en zowaar ook een dressing waar ik mijn vier overhemden en marineblauwe pak opberg. Op het tafeltje prijkt naast een mand met fruit ook een halfje champagne. Duval-Leroy, van Belgische makelij. Het is onmogelijk om je niet meteen thuis te voelen in de warmbeige en serene tinten, de gordijnen een ruk te geven, je terrasdeur te openen en languit nippend van de bubbels de middag avond te zien worden, terwijl de zon in de Perzische Golf zakt. Er zijn verhalen van reizigers die het allemaal niet kan schelen waar ze heen varen. Als ze maar varen aan boord van de MS Europa 2. Het is het enige cruiseschip ter wereld dat een bestemming op zich is. Posh gedoe is er overigens uit den boze. Het is understated chic. Eenentwintig knopen en geen das, zo luidt de slogan die je in elke brochure terugvindt. De rederij weet best dat ze enkel gasten met een zeker niveau aantrekt. Die weten hoe ze zich horen te gedragen aan boord, en dat ze niet met een psychedelisch T-shirt en bermuda aan de dis horen. Welk ander schip heeft een collectie van 890 verschillende kunstwerken aan boord? Welk ander cruiseschip heeft Hockney en Hirst hangen? Heeft met Jessica Bauer een professionele galerijhouder op het schip? Waar anders kun je een ginsommelier aan het woord horen over de juiste harmonie tussen Gin Mare, pompelmoes en rozemarijn? Of vind je een krant in je eigen taal aan je deurknop als je ’s ochtends de kajuit uitstapt en de geur van perfect gezette koffie je tegemoet kringelt? Zeiden we al dat dit de perfectie is? Ja, dus.
Kapitein Christian van Zwamen – een naam die me aan een detective uit Nerostrips doet denken – vaart de MS Europa 2 naar Abu Dhabi, waar we afternoon tea drinken in het Emirates Palace. Dat hotel heeft de enige ATM ter wereld die goud spuwt. Je haalt er met andere woorden geen geldbriefjes uit de gleuf, maar 18- tot 22-karaatsgoud, naar keuze in sieraden of munten. Nog meer bladgoud op de cappuccino, een drankje waarvan het melkschuim met cacao in de vorm van een paar minaretten is versierd. Daarop dus een paar flinters bladgoud en op het alweer met goud afgewerkte bord zachte broodjes met kip en zalm en roomgebakjes, flensjes, scones met frambozenjam en clotted cream. De wolkenkrabbers aan de overkant glanzen in het diffuse avondlicht, ze hebben de vorm van scheermesjes. De zeevruchten, niet de dingen waarmee je je doorgaans scheert.
Qatar openbaart zich ’s anderdaags in tonen van jadegroen en lapis lazuli. Ik vind het merkwaardig met welke snelheid de golfstaten zich hebben opgewerkt op economisch, sportief en cultureel vlak. Qatar zal het WK voetbal herbergen in 2022. Het museum van Islamitische kunst is, en dan niet alleen het gebouw, nu al een referentie met wereldfaam. De MS Europa 2 meert ook nog aan in Bahrein, een oliestaatje dat minder bekend is, tenzij dan om de oproer tijdens de Arabische Lente.
Ik sta de laatste avond weer aan de reling, tien hoog, daar waar je de zwembadzone verlaat om naar de Yacht Club te gaan. Het maanlicht kleurt de donkere zee zilver, en even denk ik vliegende vissen te zien in de rimpelige lijnen die de MS Europa 2 nu lijkt te trekken. Het is een lauwwarme avond, mensen lachen, een heer legt zijn blazer op de schouders van zijn dame. Het zijn kleine, zalige rillingen die me overvallen. Golfjes van geluk.
De MS Europa 2 hoort net als de zusterschepen MS Europa, MS Bremen en MS Hanseatic tot de Duitse rederij Hapag-Lloyd Cruises. De MS Europa 2 is zonder meer het meest exclusieve en luxueuze schip. Het is een understated chic, vol elegantie, niet de opulente sfeer vol klatergoud die je van nogal wat Amerikaanse rederijen gewoon bent. De cruises komen met een fors prijskaartje, het moet gezegd. En we kunnen daar weinig ‘maars’ tegenover zetten. Dat hoeft ook niet: het is het beste van het beste. De kamers, de gastronomie, de service, het professionele niveau, de aankleding, noem maar op.
Het schip vaart de hele wereld rond. Het doet omzeggens nooit twee keer dezelfde cruise na elkaar. Dat betekent dat er zowel korte cruises zijn van 4 dagen als extreem lange cruises van 20 dagen of langer. Vooral als er een transatlantische of trans-pacific overtocht is inbegrepen. Heb je de centen en wil je vooral van het schip genieten? Kies dan voor de cruise The paradise of the South Seas. Je vaart via het Panamakanaal naar Frans-Polynesië vanaf € 7.190 per persoon. Minder budget? Er zijn tweedaagse culinaire events in Hamburg, met een overnachting aan boord vanaf € 590 per persoon.
Meer info en reserveringen via www.hl-cruises.com en bij de reisagent.
