Open/Sluit het zoekformulier
“Reizen is wat ik het liefste doe.” Zo beantwoordde Gilles De Coster onze e-mailvraag of hij wou meewerken aan een interview voor Goodbye. Die reislust blijkt ook overvloedig tijdens ons gesprek op een zonovergoten weekdag in zijn stadstuin – zonder mollen! Zijn ogen fonkelen bij het vertellen van zijn reiservaringen. Hij heeft het zelf over hoe hij telkens weer ‘kwispelstaartend’ op een andere luchthaven landt en er de nieuwe indrukken in zich opneemt.
Een kleine disclaimer vooraf: dit interview vond plaats voor de coronamaatregelen. In het gesprek hebben we het vooral over verre reizen. Dit betekent evenwel niet dat Gilles zijn neus optrekt voor bestemmingen die dichtbij liggen. Integendeel, hij houdt net zoveel van een uitstap naar Italië, enkele dagen in Bretagne met zijn vader, of even uitwaaien aan zee.
Na zijn enthousiaste e-mail wilden wij vooral weten waar die liefde voor het reizen vandaan komt. Gilles: “Ik herinner me alvast niet dat ik als kind heel graag reisde. We gingen één keer per jaar op vakantie, maar dat was naar Frankrijk of naar zee hier in België. We zijn ook eens naar Denemarken geweest. Nooit ver weg, dus. De eerste keer dat we ver op reis zijn geweest, was naar Amerika. Maar ook dat heeft geen onuitwisbare indruk nagelaten op reisvlak. Ik denk dat die klik pas echt gekomen is toen we naar Mexico reisden. Mijn schoonbroer is een Mexicaan en we hebben er toen – zo’n vijf jaar geleden – twee weken met de familie rondgereisd. Heel kort daarna ben ik naar Delhi gegaan, omdat ik daar een vriend had wonen en daarna kwam Indonesië. Dat zijn drie totaal andere werelden, alle drie ook heel ver weg en zo heb ik de smaak te pakken gekregen omdat ik vind dat je van elke reis eigenlijk als een ander mens terug thuiskomt. Ik vind dat heel waardevol en heel belangrijk. Ik besef dat ik nu in een positie zit dat ik het kan. Ik kan ver op reis gaan, ik heb er de tijd voor, ik heb er de zin in, dus doe ik het zo vaak mogelijk.”
Terwijl hij dus ook graag een weekendje Zeeland of Noord-Frankrijk meepikt, is het de totale cultuurschok van verre bestemmingen die hem bevalt. “Dat is iets wat ik opzoek,” gaat Gilles verder, “omdat het alles in vraag stelt wat je de 364 andere dagen van het jaar aan het doen bent. Als je in Delhi van het vliegtuig stapt, kun je niet meer ontkennen dat je in een totaal andere wereld zit. Ik hou ook wel van de tussenstops die we vaak moeten maken als we ver vliegen. Voor Azië is dat in Dubai of Abu Dhabi. Als je daar buitenkomt, krijg je direct 40° in je gezicht… dat alleen al vind ik fantastisch. Ik hou ook van de cultuurschok. Dat houdt je ogen open, dat maakt dat je heel goed kunt inschatten hoe goed we het hier hebben – of hoe slecht in sommige gevallen, want soms is het beter elders. Maar heel vaak zitten wij hier toch wel beter, dat merk ik elke keer weer en ik kom met plezier terug thuis. Ik vind dat dus fantastisch: de cultuur leren kennen, eten leren kennen, een straatbeeld leren kennen. Het liefste wat ik doe, is in een grote stad rondlopen en gewoon wandelen. Of dat nu Bangkok is of Kaapstad of Buenos Aires, er is altijd van alles te zien in een stad.”
Gilles beseft heel goed dat hij in een tijdperk en in een deel van de wereld leeft waar vaak reizen ook mogelijk is. “Ik vind dat nog altijd een ongelofelijk wonder dat ik nu met jou kan zitten praten, maar dat ik vanavond kan dineren in New York of morgen ontbijten in Bangkok. Dat is zo een luxe die wij hebben omdat wij nu eenmaal nu leven en niet vijftig jaar geleden. Toen kon het nog niet of was het in elk geval minder evident.”
Ziet hij zichzelf ook voor pakweg een halfjaar of een jaar de wereld rondtrekken? “Ik zou er zeker niet tegen zijn, maar ik doe graag wat ik doe en ik leef heel graag in dit land, ik zie mijn vrienden en mijn familie heel graag. Dat is even belangrijk voor mij. Ik denk dat wij zo graag reizen omdat het een kleine, korte periode is in het jaar. Als je constant op reis bent, ben je volgens mij niet meer ‘op reis’. Ik denk dat het uitzonderlijke van elke dag dan heel snel verdwijnt en dat er dan ook slechte of saaie dagen tussen sluipen. Dat heb je nu al. Als wij een maand op reis zijn en we hebben echt een reisdag – met bv. twee binnenlandse vluchten in Indonesië – dan kan ik je verzekeren dat je niet veel andere dingen moet plannen op die dag. Dat is chaos en wachten. Je kan maar beter niet te veel van die dagen hebben. Voor mij is een maand meer dan goed genoeg en dan kom ik meestal heel graag terug om te werken.”
Wie met Gilles De Coster praat, kan natuurlijk niet om het populaire tv-programma De Mol heen. Een combinatie van een reis- en een spelprogramma, althans voor de kijker. Hoe ervaart de presentator deze ongetwijfeld hectische periode? Gilles: “De opnames zijn letterlijk een momentopname in een proces van acht à negen maanden. Vooraf is er heel veel werk: opzoekingen, scenario’s schrijven en proeven drie keer testen tot ze goed zitten, de selectie van mensen, productietelefoons naar het land waar we naartoe gaan. De opname is eigenlijk de kristallisatie van vier à vijf maanden keihard werken in een gekke, slapeloze maand ergens op een van de mooiste plekken ter wereld. Dat is iets heel absurds.”
Je hebt weinig verbeeldingskracht nodig om te beseffen dat zo’n tv-productie in de eerste plaats hard werken is. Maar kan er ook nog genoten worden van de verre bestemming, de mooie landschappen of de cultuur? “Op één of andere manier probeer ik mij heel hard bewust te zijn van waar ik ben en wat ik aan het doen ben en dat ik er ook nog eens voor betaald word. Dat is heel, heel tof. De twee reeksen die we tot nog toe gedraaid hebben, waren allebei in een land waar ik nog nooit geweest was, wat ik fantastisch vind. Dat is een nieuw stempeltje in mijn pas, daar ben ik altijd heel blij om. Er zijn ook lange verplaatsingen waarbij je anderhalf uur in een woestijn rijdt, met een ondergaande zon. Je moet je daar bewust van zijn, want het is zo weer weg en het zal ook niet in de reeks zitten, want we zijn dan niet aan het filmen.”
Wie reisherinneringen wil vasthouden, legt ze ofwel vast in een dagboek, ofwel op foto. Maar dat is niet aan Gilles besteed. “Ik ben altijd bang dat je de tijd die je spendeert aan de juiste foto’s maken, niet kan gebruiken om echt te kijken en dingen in je op te nemen. Reizen is bij uitstek iets van ‘dat moment’.”
Om dezelfde reden is Gilles geen souvenirjager. “Voor mij is dat ook een artificiële manier om dat moment te blijven vasthouden, terwijl ik hou van het idee dat die reis iets is van toen. De wereld verandert zo snel en zeker de snel opkomende landen. We zijn vijf jaar geleden en vorig jaar naar Bali geweest. Je herkent het gewoon niet meer. De hotspots van toen bestaan zelfs niet meer. En de idyllische stranden van toen zijn volgebouwd met lelijke hotels. Dat is onwaarschijnlijk. Niets is permanent, dus zoek ik ook niet meteen een souvenir om dat vast te houden.”
Samen met zijn partner, stubru-presentator Linde Merckpoel, houdt Gilles graag zelf de touwtjes in handen op reis. “Meestal boeken we eerst onze vliegtickets en een hotel voor de eerste nacht. Als je ergens toekomt in een vreemde stad, dan heb je dat al. Daarna hangt het af: als het buiten seizoen is, zoeken we dag na dag wat we willen doen. Blijven we nog even hier of gaan we verder? En dan zoeken we zelf een hotel ter plekke. Als je in het hoogseizoen reist, moet je daar wel een beetje mee opletten, want dan wordt alles veel duurder of is alles volgeboekt. We kijken ook zelf voor onze treintickets en alles wat we nodig hebben. Ik vind het zeer gemakkelijk om het zelf te doen. En dat houdt je volledig wakker. De uitzondering op de regel is dit jaar. Binnen een maand vertrekken we naar China en daar moet je wel een beetje voorbereid zijn, hebben ze ons gezegd. Misschien zijn we té voorbereid, zo liggen alle verplaatsingen al vast.”
Geen georganiseerde (groeps)reizen dus voor hen? “Nee, dat vind ik verschrikkelijk. Ik ga op reis met mijn lief en dan wil ik samen met haar zijn en niet met een groep mensen, ook al vallen die waarschijnlijk zeer goed mee. Bovendien kies ik veel liever zelf wat ik wel of niet doe. Hoe meer mensen er in een groep zitten, hoe trager het vooruitgaat. Zulke georganiseerde reizen die snel-snel van de ene hotspot naar de andere gaan zijn ook een uiting van de ‘vinkjesmentaliteit’, waarbij je kunt afvinken wat je allemaal gezien hebt en naar het volgende gaat. Je hebt daar niets aan. Om dezelfde reden heb ik een hekel aan must sees, must eats en must reads… Dat zal allemaal wel zijn, maar ik zal zelf wel mijn menu samenstellen, volgens de goesting van de dag. Ook dat is op reis gaan: je goesting doen.”
Reizen is ook rekening houden met onvoorziene omstandigheden, zeker als je alles zelf organiseert. Toch kan Gilles zich niet meteen een echt negatieve ervaring herinneren. Eén keer kon het verkeerd uitpakken, maar hadden ze het geluk aan hun kant. “De allereerste keer dat we in New York waren, had ik een ongelofelijk goedkoop hotel geboekt. Zoiets waarvan je denkt ‘kan dit wel’? Prachtig gelegen op Manhattan, 42nd street. Normaal betaal je daar minstens 150 dollar per nacht en ik had een hotel gevonden voor 70 dollar. Ik heb meteen, zonder nadenken, voor een week geboekt. Je vond ook niet veel over dat hotel, het was nog het pre-Booking-tijdperk. Wij gingen daar dus naartoe met onze koffers, met de bus van de luchthaven naar Manhattan. We stappen heel 42nd af en we vinden dat nummer niet. Op de plek waar we moesten zijn, staat er alleen een Hilton. Ik dacht dus dat ik me had laten vangen, maar dan bleek dat Hilton dat hotel de maand ervoor had opgekocht en de prijzen vervijfvoudigd had. Maar wij konden er dus wel slapen voor een prikje. Da’s dus gelukkig goed afgelopen. Ik had me even goed kunnen laten vangen want ik had gewoon geboekt zonder te controleren of me te informeren.”
In het begin van het gesprek had Gilles het al even over hoe reizen je nog meer doen beseffen hoe goed we het hier wel hebben. Maar het leerde hem ook dat onze manier van leven niet dé referentie of dé norm is. “Totaal niet zelfs. Er zijn duizend manieren om te leven en om samen te leven, om te eten, religie te beleven, je te organiseren, te wonen… er zijn duizend manieren en de onze is niet per se de juiste. Voor mij is het de juiste manier omdat ik die ken en omdat we een relatief niveau van welvaart hebben bereikt. Maar als je in India rondloopt of in Bangkok, dan loop je daar tussen een massa mensen die op een volledig andere manier leven en die zijn misschien even gelukkig. Dat helpt mij heel hard om te zien dat andere dingen ook oké zijn. Het helpt mij heel hard om te zien dat wat wij doen, maar één van de vele manieren is om te leven. En dat is een goede manier om in het leven te staan, denk ik. Zo maak je jezelf niet te belangrijk en hou je niet te koppig vast aan je eigen mening.”
Deze woorden zouden de perfecte afsluiter van ons gesprek kunnen zijn. Maar toch wilden we van Gilles nog weten welke bestemmingen er op zijn wenslijstje staan. Zijn antwoord bevestigt opnieuw zijn even rationele als levenslustige ingesteldheid: “Ik heb niet echt een bucketlist. Ik wil zoveel mogelijk zien omdat ik zo graag reis. De wereld is te groot, de boeken zijn te talrijk, het eten is te divers en te lekker om het allemaal geproefd, gelezen en gezien te hebben. Dat gaat gewoon niet. Ik hoop nog zoveel mogelijk te kunnen zien omdat ik altijd kwispelstaartend in een luchthaven land en denk ‘wauw, ’t is hier allemaal nieuw en ’t is hier fantastisch’. En dat maakt me zo gelukkig.”
