Open/Sluit het zoekformulier
Wie woestijn zegt, denkt zandbak. Of duinen, maar vlaktes ook. Warme wind die je blik naar grenzeloze einders leidt. Een stille wereld waar tijd een rekbaar begrip wordt, traagheid pure luxe is en de natuur het ritme bepaalt.
Ik word met een schokje wakker. Het is pikdonker en ik moet naar het toilet. Ik reik naar mijn iPhone en zie dat het stipt 6 uur is. Ik wurm me stilletjes uit mijn te warme slaapzak en zoek een rol toiletpapier. Ik vind er geen, rits de tent dan maar stilletjes open en kijk recht in de ogen van een herkauwende dromedaris. Onverstoorbaar maalt hij verder. Ik steek mijn hoofdlampje aan, check mijn schoenen op schorpioenen, trek ze aan en kies een duin. Wildplassen kan ik als de beste, een grotere boodschap afleveren in de woestijn is een ander paar mouwen. Sterke beenspieren zijn een must en vlot kunnen hurken is handig maar je mag vooral niet vergeten wc-papier en een aansteker mee te nemen. Wat, een aansteker?
Met Barefoot Track reizen is geen doorsneevakantie. Je reist onder begeleiding van twee ervaren coaches, je wordt ondergedompeld in lokale culturen, je gaat fysieke uitdagingen aan en je koppelt jezelf even volledig los van het werk, het thuisfront en social media dankzij een digitale detox. Nieuwsgierig is iedereen, bij vertrek heerst er een scoutssfeer. De meisjes gaan op kamp, zoiets.
Op een koude, druilerige zaterdag in België vertrekken en na een paar uur vliegen arriveren in een behaaglijk warm Marrakech bij valavond, het blijft magisch. De feeërieke stad lijkt zich niks aan te trekken van die twaalf vrouwen die uit de bus stappen op een druk en hectisch pleintje in de medina. Tot aan de riad rijden is geen optie, daar zijn de straatjes veel te smal voor. De kruiers zijn er als de kippen bij om onze bagage met grote karren naar ons logeeradres te brengen. Want twaalf vrouwen, dat betekent veel valiezen!
Ik weet niet waar eerst kijken. We passeren kleine eetstalletjes, mannen op ezels, verkopers achter bergen verse munt, piepkleine ateliers, nog kleinere winkeltjes, fietsers… De vele luide brommertjes manen ons aan om vooral aan de rechterkant te gaan lopen. Anders gebeuren er geheid ongelukken!
We duiken via een prachtige voordeur onze oase van rust binnen: riad Monica, een pareltje. De kamers worden op 'oohs' en 'aahs' onthaald en de verdeling verloopt vlotjes. Na een heerlijk huisbereid avondmaal op de binnenkoer naast het zwembad, verhuizen we voor de thee naar het dakterras. In de verte hoor je de drukte van een zaterdagavond in Marrakech, wij verstillen en hebben ons eerste cirkelgesprek. Er worden afspraken gemaakt over gsm-gebruik (het absolute noodgeval-minimum) en de reis in het algemeen. Wat we kunnen verwachten, de frequentie van de coachingsessies en vooral… ’What happens in the desert, stays in the desert’. Dat is duidelijk!
Coaches Betty en Els garanderen door hun vriendelijke no-nonsense aanpak een veilige context en zorgen meteen voor verbinding door een drieledige vraag te stellen. “Wat kleeft er aan je? Wat wil je achterlaten? Wat heb je nodig om van deze reis een succes te maken?” Voor sommigen al meteen een stretch omdat dit soort gesprekken heel erg nieuw voor hen is. Anderen kunnen antwoorden zonder er al te veel bij na te denken, recht vanuit hun gevoel. Het levert heel uiteenlopende antwoorden op, van luchtig over serieus tot openhartig. We leren elkaar meteen op een compleet andere level kennen dan een uur eerder aan tafel bij een bord voortreffelijke couscous.
Na de voorlopig laatste nacht in een heerlijk bed, zijn we klaar om de transitie te maken van de drukte van Marrakech naar de grote stille woestijn. We ontmoeten ervaren gids Saïd die ons door de ochtenddrukte naar onze bus begeleid. Koddige kok Lahcen is ook van de partij en goedlachse chauffeur Mohammed zal zijn uiterste best doen om ons veilig af te zetten in de Sahara. Alles vindt zijn plek in de bus: de dames, hun bagage, de voorraad, tenten, zeilen, matrassen…. Het vergt alleen wat geduld en stapeltechniek.
De lange rit brengt ons over het Atlasgebergte, door slaperige dorpen, drukke stadjes, groene valleien en weelderige palmoases langs eindeloze wegen. We rijden dwars door het dagelijkse leven van de Marokkaan. Schoonheid en hard werken zijn de eerste dingen die opvallen. Ik ben onder de indruk van de geuren en kleuren van het Marokkaanse landschap en vergaap me aan eeuwenoude kasbahs. Het nummer van The Clash blijkt een hardnekkige oorwurm.
De lange rit vormt de perfecte overgang van de hectiek van een grootstad naar steeds stillere landschappen en kleinere dorpjes. Van een luide atmosfeer vol geuren en indrukken naar een rustiger kleurenpalet.
Door de vele wegenwerken komen we in het donker aan in de duinen rond één van de laatste bewoonde dorpen. We ontmoeten de drijvers Mohammed en Youssef, hun zes dromedarissen houden zich ergens schuil in het donker. Het kampement bestaat uit een kook- en een eettent en zelf op te zetten iglotentjes. De eerste is enkel toegankelijk voor de heren, daar zwaait Lahcen de plak. In de tweede zullen we samenkomen na zonsondergang om onze magen te vullen en goede gesprekken te voeren bij kaarslicht.
Elke ochtend trekt een ware machine zich op gang. Bagage wordt verzameld, tenten opgebroken en dromedarissen met pak en zak opgezadeld. Ondertussen wordt het ontbijt geserveerd in de duinen met deugddoende verse muntthee en koffie. We trekken onze stapschoenen aan, smeren factor 50, schenken onze drankvoorraad voor de dag in eigen bidons en haasten ons achter Saïd aan, die al vertrokken is. Een stevige pas heeft die kerel.
De fysieke inspanning is een vast onderdeel van de Barefoot Track-tochten. Deze woestijnversie is de meest toegankelijke van allemaal. De afstanden zijn doenbaar en de niveauverschillen miniem. Al is dat buiten de duinen gerekend, maar het is nooit een hele dag ploeteren in het mulle zand. De fotogenieke zandbak wordt afgewisseld met rotswoestijn en oneindig uitgestrekte plateaus.
Op de eerste dag ontmoeten we nog af en toe mensen en wandelen we door de laatste stukjes bewoonde wereld. Vanaf dag twee zullen we geen levende ziel meer tegenkomen. De stilte en de rust worden compleet.
“Allez les gazelles!” roept Saïd als we weer eens te lang treuzelen op de top van één of andere duin. Gazellen leven hier al een hele tijd niet meer sinds het letterlijk te warm onder de pootjes werd. Maar we voelen ons wel aangesproken en vereerd met zo’n galante bijnaam. Een groep van twaalf vrouwen gazellen noemen, daar scoor je mee.
Hij krijgt ons altijd weer exact waar we moeten zijn en leidt onze met zachte doch strenge hand richting lunchplek en kampement. Elke ochtend zien we in de verte de karavaan dromedarissen het snelste pad kiezen, kok Lahcen loopt er meestal al zingend achteraan. Het is eens een ander ochtendritueel dan in de file staan, thuis in België.
Ieder wandelt op zijn eigen tempo en gesprekspartners worden zij die hetzelfde ritme aanhouden. Al wordt er niet altijd even fervent gebabbeld. De woestijn maakt je hoofd leeg en de zichten zijn om sprakeloos van te worden. Samen in stilte wandelen is iets wat we veel te weinig doen, hier gebeurt het heel naturel.
Maar als op de tweede dag wordt aangekondigd dat we 4 uur in absolute stilte gaan stappen zie ik bij sommigen toch tranen opwellen, een lichte vorm van paniek slaat toe. Ik kijk er vooral naar uit, ééns in mijn leven complete stilte ervaren en dan kijken wat dat met me doet.
Het vergt wat inspanning om afstand te bewaren ten opzichte van elkaar maar na een paar kilometer geraak je vanzelf in je eigen cadans. Op de weidse vlakte zie je iedereen op zichzelf terugvallen, stilstaan, sneller gaan en in stilte pauzeren voor een slok water. De één verzamelt steentjes, de ander staart naar de horizon. Sommigen lopen vlak achter Saïd aan in de hoop dat dit zo snel mogelijk voorbij is. Interessant om te zien wie in wiens spoor gaat lopen of van haar eigen voetstappen een nieuw pad maakt.
Het is bevreemdend om te wandelen in een wereld die muisstil is. Waar niks je stoort of afleidt, je enkel je eigen ademhaling en hartenklop hoort. Ontroerend vond ik het, de stilte vertelde me veel en een traan was nooit ver weg. Het is iets wat we niet meer kennen, complete stilte en het is een ware traktatie voor je oren en je gemoed. Het zou voor velen hét hoogtepunt van de reis blijken.
Het was hetgene waar we ons het meeste zorgen over maakten, het dagenlange gebrek aan wc, douche en stromend water. Want hoe doe je dat?
Tips & tricks werden vòòr de reis uitvoerig besproken en aankopen gedeeld. Vochtige doekjes, die kende ik, maar vochtige washandjes…ze bestaan! Ontsmettingsgel leek logisch, een rol wc-papier ook.
De laatste ochtend in Marrakech werd nog rijkelijk gebruikgemaakt van toilet, bad, douche en föhn. Frisgewassen stapten we de bus op. Na een lange warme rit, schoot er van die fraîcheur nog weinig over. Maar het moet gezegd: na het opzetten van de iglotentjes op de eerste avond, trekken we vlot onze plan in deze nieuwe wereld zonder sanitair!
De vochtige washandjes wassen al wat daar nood aan heeft en tanden poetsen gaat perfect met één slok water van je eigen watervoorraad. Een lichtglooiende heuvel blijkt een prima toilet mits duidelijke afspraken wie wanneer gaat. En die aansteker? Die dient om je propje toiletpapier in brand te steken zodat enkel biologisch afbreekbaar afval achter blijft. Toch nog een kleine tip: ga nooit op blote voeten op zoek naar een plekje achter een duin.
Wat ook opviel was dat niemand echt begon te stinken. Wat toch te verwachten valt na dagenlang stappen in de hitte met enkel toegang tot vochtige waslapjes. Is het door de droge lucht in de woestijn of wordt je zweet geabsorbeerd door microdeeltjes woestijnstof? Ik heb geen idee maar zelfs de haardos werd niet echt vettig! En begon het dan toch wat te jeuken op het hoofd, dan was er Els die je een zandbad gaf. Denk droogshampoo maar dan met woestijnzand. Het leverde prachtige, luchtige coupes op!
Ach, het is gewoon een kwestie van ‘de knop omdraaien’. En die knop was goed om, zo bleek toen we een waterput tegenkwamen in the middle of nowhere. Marie en ik aarzelden geen seconde en staken ons hoofd onder een fikse straal ijskoud water, shampoo erbij en wassen maar. De vriendinnen zeepten in en haalden emmers water naar boven om alles weer uit te spoelen. Meer nog dan dat het deugd deed om je haren te wassen, was het ongelooflijk verkwikkend op het heetste moment van de dag. Maar wij waren de enigen, de andere tien dames vonden het niet nodig om water te verspillen aan hun lokken. Ann ging nog een stapje verder en gaf haar portie aan de dorstige dromedaris die het water al van ver rook. Indrukwekkend!
Een man die goed kan koken heeft bij alle vrouwen een streepje voor. Laat die man dan ook nog eens over een goed gevoel voor humor beschikken en iedereen is fan! Koddige kok Lahcen mag je gerust een fenomeen noemen. De vaste rechterhand van gids Saïd lacht altijd, kookt de sterren van de hemel, is bijzonder grappig en beschikt over een geweldig team.
Wat is het een genot om op deze reis back-to-basics te gaan op alle vlakken behàlve wat de maaltijden betreft. Wat die mannen uit hun kookpotten tevoorschijn toveren is onwaarschijnlijk lekker. ’s Middags kiezen ze de prachtigste plekken uit en serveren er de meest waanzinnige salades met brood en verse muntthee. Op een vrije namiddag waar we enkel moeten chillen en relaxen, worden we getrakteerd op versgebakken beignets met honing. We eten er onze vingers net niet bij op!
Als na een paar dagen de broodvoorraad danig geslonken is, bakt Idris platbrood in het midden van de woestijn. Twee soorten bloem met gist en water mengen, houtvuur in een kuil, bakplaatje erbij en een uur later smullen we van het lekkerste brood aller tijden! Nog een straffer staaltje broodbakkunst laten hij en Youssef de laatste avond zien. Ze stellen met trots hun Pain de sable voor, een platbrood gebakken in heet zand. Een super eenvoudig principe waar je enkel tijd, geduld en goede ingrediënten voor nodig hebt. Stook een flink vuur, wacht tot de gloeiend hete kooltjes verschijnen, schuif die hete kooltjes aan de kant, leg het deeg op het hete zand, dek het toe met meer heet zand en schuif de kooltjes terug op zijn plek. Zo’n twintig minuten later heb je een dik, bros, heerlijk geurend brood. Perfect voor bij de pasta die ze later serveren.
Diep respect voor deze mannen die ons culinair zo verwend hebben. Voor hun creativiteit om met weinig toch zo veel te bieden. Een dikke merci voor hun prettige gezelschap.
De heerlijke maaltijden vormen elke avond een schitterende fond voor de coachende gesprekken die we nadien bij kaarslicht voeren. Ik weet het, coaching integreren in een reis, het klinkt voor sommigen waarschijnlijk een brug te ver.
Maar het wordt zo verfijnd verweven met alle andere aspecten van de reis dat het alleen maar een toegevoegde waarde wordt en geen opgave. De twee coaches, Betty en Els, maken deel uit van de groep, zetten zich er nooit buiten en dat zorgt voor veiligheid en verbinding. De dames gaan voor ons door het vuur, het vertrouwen is er meteen.
Ook al fronsen de nuchtere dames al eens de wenkbrauwen bij één of andere oefening, vervelend wordt het nooit. Heb je geen zin om te praten of deel te nemen, ook goed! Ieder mag op zijn eigen tempo delen of net niet. In onze groep zaten heel uiteenlopende types, iedereen mocht en kon helemaal zichzelf zijn en alleen dat al is ongelooflijk de moeite waard. Dankzij de sturing van de coaches werden de gesprekken nooit banaal en gingen ze ergens over. Dit in combinatie met de stilte van de woestijn, het niet-bereikbaar-zijn, de kracht van de natuur en de schoonheid van het land levert een schitterende reis op. Een reis die nazindert…
Dat merk je aan de toon van de berichten die we elkaar sturen sinds we terug in België zijn en weer volop deelnemen aan de ratrace van elke dag. Het is schoon om te zien wat deze reis met ons allen heeft gedaan. Sommigen hebben in de woestijn de rust gevonden, anderen beseffen dat het echt anders moet. Het liet niemand onbewogen.
Ik denk alleszins nog vaak terug aan de laatste nacht in de woestijn, slapen onder de blote hemel met je vriendinnen dichtbij, ongewassen in je slaapzak op een simpel matje, een fris windje dat je kaken streelt en de sterrenbeelden die boven je hoofd voorbij glijden…zo simpel kan geluk zijn.
De volgende Sahara Sisterhood woestijntrekking gaat door van 28 oktober tot 5 november 2017. De kostprijs bedraagt € 1.350. Daarvoor krijg je onder andere alle campingmaterialen en overnachtingen, eten en drinken tijdens de rondreis en de coaching. Vluchten, drank in de hotels en restaurants en eventuele reisverzekeringen zijn niet inbegrepen. Meer info via www.barefoottrack.be
Na het verblijf in de woestijn heb je nog een avond, een volledige dag en een voormiddag om Marrakech te verkennen.
Een nog minstens drie maanden geldig internationaal paspoort is vereist.
De nachten zijn niet echt koud, een slaapzak tot 5° C voldoet. Een hoofdlampje is dan wel weer handig, zeker als je in het donker naar het toilet moet.
Stappen in de woestijn vraagt om een aantal voorzorgsmaatregelen. De temperatuur loopt op tot zo’n 30°C en je loopt de hele dag in de zon. Er zijn (bijna) geen bomen die schaduw verschaffen. Een goed hoofddeksel is dus geen overbodige luxe, alsook een goede zonnecrème en lippenbalsem met hoge factor. Voldoende water is absoluut noodzakelijk, twee liter drink je met gemak op. Stevige, hoge schoenen met goede grip brengen je van punt A naar punt B, al durft het losse zand voor blaren zorgen. Neem naast slippers (heel prettig om die hete wandelschoenen te kunnen uitdoen als je op het kampement aankomt) ook een regenjas mee. Jawel, ook in de Sahara of in Marrakech durft het te regenen!
