Open/Sluit het zoekformulier
Vulkanen en vuur, sneeuw en ijs, zwarte stranden en hete geisers, witte valleien en kleurrijke dorpjes. Grillige landschappen, wilde wateren en onvoorspelbare wolken. Het IJslandse landschap is een mix van fenomenale natuurverschijnselen, die tijdens de zomermaanden het landschap omtoveren tot een verlaten sprookjeswereld.
Wanneer vertrekken we naar IJsland? Wanneer er al weken een hittegolf in België heerst. Het gevolg hiervan is dat je in korte broek vertrekt omdat je je echt niet kan inbeelden hoe dat arctische windje aanvoelt. Na aankomst in Reykjavik snelden we dan ook meteen naar de mutsenwinkel. Je moet je namelijk ook in de zomer geen tropische temperaturen voorstellen in IJsland. De hoogste temperatuur ooit gemeten in Reykjavik was 30,5 graden, in 1939. Het was meteen reden voor een nationaal volksfeest. Het onvoorspelbare klimaat doet er echter niet toe, dat hoort bij de eigenzinnigheid van het eiland. In de zomer zijn de binnenwegen op IJsland sneeuwvrij en goed berijdbaar met een terreinwagen. Zo ontdek je natuurschatten die tijdens de wintermaanden onbereikbaar zijn. Van prachtige watervallen, kratermeren en zwarte zandwoestijnen tot felgroene mossen op slapende vulkanen: ze zijn een streling voor het oog van elke natuurliefhebber.
Een van dé voordelen van een zomers IJsland is het non–stop aanbod aan licht. Onze eerste nacht op IJslandse bodem was het toevallig midzomernacht, wat betekent dat de zon net de horizon raakt, maar nooit echt onder gaat. Dat moesten we zien! We zetten de wekker om 3u 's nachts en waren klaar voor de festiviteiten die gepaard gaan met deze dag zonder einde. Maar eens we op straat waren, merkten we al snel dat we mochten stoppen met trippelen. In tegenstelling tot andere Scandinavische landen zoals Noorwegen en Zweden wordt midzomernacht helaas niet gevierd. Integendeel: de IJslanders zijn eerder droevig dat de winter er weer aankomt. Ons gaf het wel een ongelofelijk speciaal gevoel: de natuur gaat slapen, de vogels stoppen met zingen, maar het licht blijft. 24 uur lang. Zo ontstaat er een surrealistische buitenaardse sfeer met een warme oranjeroze gloed in de lucht.
Aangezien we toch wakker waren en we de volgende ochtend op roadtrip zouden vertrekken, besloten we enkele inkopen te doen in de nachtwinkel. De uitbater gaf ons meteen een goede tip mee, die we jou ook niet willen onthouden: koop nooit flesjes water in IJsland. Je vindt hier immers zowat het zuiverste water ter wereld, dus je kan bij quasi elke rivier jouw watervoorraad aanvullen. Een geweldige tip voor tijdens onze roadtrip!
Onze rondrit begon de volgende ochtend in Reykjavik. Een tent-jeep (een terreinwagen met een tent erop) zou de komende dagen onze thuis worden, maar door hevige rukwinden was de laatste tent-jeep van het verhuurbedrijf gesneuveld. Achteraf bleek dat een geluk bij een ongeluk, want we merkten al snel dat de nachten behoorlijk fris worden. Onze IJslandse vriend Kristinn raadde ons aan om de Ring Road even links te laten liggen en meteen naar Snaeffelsness en de Westfjorden te rijden. Voor we vertrokken, vonden we toevallig een IJslands vlagje in de berm van de weg. Het was meant to be. De roadtrip kon beginnen.
Het schiereiland Snaefellsnes wordt ook wel IJsland-in-het-klein genoemd. Het is de thuisbasis van bruisende watervallen, zwarte zandstranden en de torenhoge Snæfellsjökull-gletsjer. Volgens een oude saga heeft de trolachtige figuur Bárður de Snæfellsjökull ('jokull' betekent gletsjer of ijskap) in de 9de eeuw voor het eerst beklommen. Er wordt beweerd dat hij nog steeds in deze gletsjer woont en deze beschermt. Aangetrokken door de schoonheid van deze gletsjer, besloten we om ook hier te overnachten. In IJsland mag je eender waar jouw kamp opslaan. Bovendien doe je dat vaak in alle rust, zonder dat je iemand anders tegenkomt. Hoe mooi de midzomernachten wel echt zijn, merkten we toen we uit de jeep stapten voor een sanitaire stop. Een plaspauze onder de prachtige middernachtgloed is weliswaar ijskoud, maar je krijgt er wel een prachtig zicht voor terug. Een visueel pareltje om 'þú' tegen te zeggen!
IJsland heeft enorm veel mystiek rond zich. Denk aan de actieve vulkanen, de lavastromen, hete, bubbelende waterpoelen en spuitende geisers. Het is niet vreemd dat mensen soms simpelweg verdwijnen en nooit meer worden teruggezien. Het was vroeger handig om elfen en trollen de schuld in de schoenen te schuiven en zo vreemde verdwijningen en andere mysterieuze gebeurtenissen te verklaren. Zelfs nu nog beschouwen veel IJslanders elfen nog als iets dat serieus genomen dient te worden. Elfen en trollen behoren tot het verborgen volk, het Huldufolk.
Volgens recente peilingen denkt ongeveer de helft van de bevolking dat het bestaan van elfen ‘aannemelijk’ is: tien procent van hen zegt er zeker van te zijn dat ze hun eiland delen met bovennatuurlijke wezens. Hoe dit veruitwendigd wordt in het dagelijks leven, blijkt uit het feit dat de ontwerpers van snelwegen hun wegen dikwijls om de vermoedelijke verblijfplaatsen van elfen heen hebben gebouwd. Gezinnen die een nieuw huis willen bouwen, huren soms ook wel eens een ‘elfendetective’ in om er zeker van te zijn dat hun bouwgrond niet behoort tot een elfengemeenschap Dit klinkt allemaal heel esoterisch, maar door de afgelegen ligging van het vasteland is de IJslandse bevolking zelf beginnen reflecteren over bepaalde onverklaarbare zaken en zo is dit 'geloof' ontstaan. Daarnaast bestaat er natuurlijk ook het ‘gewone geloof’. In IJsland zie je vaak 'Kirkja’, die zo afgelegen liggen dat je je vol verbazing afvraagt hoe de mensen ooit tot in de mis geraken op zondag.
Kristinn raadde ons met een warm hart de Westfjorden aan. Een trip naar Noordwest-IJsland wordt vaak overgeslagen, simpelweg omdat er onvoldoende tijd is om het aan een de reis in het zuiden te plakken. Wij gaven echter prioriteit aan dit prachtige fjordenlandschap met zijn stille baaien, natuurlijke warme baden, hoge bergen, de grote vogelrots Látrabjarg en Dynjandi, een van de mooiste watervallen van IJsland. Het westfjords schiereiland laat op iedere passant een indruk na, die alleen in superlatieven te omschrijven valt.
Doorheen de hele reis hebben we amper een toerist gezien, maar de waterval Dynjandi was de uitzondering. Deze plek wordt ook wel het juweel van de Westfjorden genoemd - met reden, trouwens, dus het verbaast niet dat je hier een nest met toeristen aantreft. Dunjandi is een ‘bergwaterval’, omdat het water van de berg af lijkt te rollen, en is de grootste waterval in het Westelijke fjordengebied van IJsland. Klim zeker helemaal tot boven Dynjandi, waar de pracht van de waterval je helemaal stil maakt.
Wij moesten absoluut naar Kristinns nonkel Sigi in Holmavik. Naar verluidt maakt hij de heerlijkste mosselen - en dat móésten we proeven- maar ook om zijn Museum of Witchcraft and Sorcery te bezoeken. Het museum brengt je terug naar de 17e eeuw, toen er in IJsland een enorme heksenjacht woedde. Nogal atypisch waren het vooral mannelijke heksen die hier op de brandstapel belandden. Interessant museum, maar we hadden toch vooral zin in mosselen. Jammer genoeg kon onze timing bijna niet slechter: de kwaliteit van de mosselen was ondermaats en Uncle Sigi zag zich genoodzaakt om deze van de menukaart te halen. Nu goed, een broodje zalm met een overdreven duur wijntje is ook lekker. IJsland - en overigens heel Scandinavië - heeft een cultuur verworven van zeer doelgericht drinken. Vikingen dronken vroeger vooral om snel dronken te worden en zo - meenden ze toch zelf - beter te kunnen vechten. Net daarom werd er in de vorige eeuw een bierverbod opgelegd dat pas opgeheven werd in 1989. Tot op de dag van vandaag is alcohol geen evidentie in IJsland: enkel staatswinkels verkopen alcoholische dranken. De enige noemenswaardige files waar je in IJsland ooit in kan terechtkomen zijn dan ook de wachtrijen aan de Vínbuð-staatswinkels op een late vrijdagmiddag.
IJsland bevindt zich op de Mid-Atlantische rug met veel vulkanische activiteit. Hierdoor zijn de IJslanders gezegend met veel natuurlijke warmwaterbronnen en omdat bijna alle energie uit de grond komt, hebben ze een enorm lage energiefactuur.
Wij kregen van Kristinn een blaadje met coördinaten van hot springs mee. We trokken daarmee vervolgens diep de Westfjorden in, zagen enkel schapen op de weg en stootten op een prachtig warmwaterbad aan de zee, waardoor het als het ware een infinity hot tub leek. Hoewel ons lichaam naar warm water schreeuwde, na ons dagen in ijskoud meerwater te hebben gewassen, gebood de nederigheid ons om toch even navraag te doen of we er wel in mochten zwemmen. Uiteraard was er geen levende ziel te bespeuren en doken we na een kwartier zoeken het bad in. De zon die achter de bergen tevoorschijn kwam, een peperduur IJslands biertje erbij én je na de hot tub nog afkoelen in de arctische zee, zo werd het werkelijk Það er rúsínan í pylsuendanum, vrij vertaald ‘de rozijn op het einde van een worst’ een IJslands gezegde dat zoveel betekent als de kers op de taart. Het slaat op niet veel, want het einde van een worst is eigenlijk het slechtste deel. Crazy Icelanders. We love them.
Het Zuiden! Daar is het een beetje warmer - twee graden toch - want de wind is er iets vriendelijker dan op de Westfjorden. Eindelijk konden we Kristinn en onze Belgische vriendin Renée opzoeken in hun zomerhuis. Kristinn is artiest en danser, hij speelde bijvoorbeeld een elf (dat geloof, weet je wel) in de clip van de IJslandse band Asgeir. Hij is echter ook een beetje de Jeroen Meus van IJsland en heeft een eigen online kookkanaal.
Het is Kristinn die het begrip 'wildkoken' naar een hoger niveau tilde. We trokken met zijn allen (er kwamen nog een paar Belgische vrienden over) naar Pakgil. Pakgil betekent letterlijk ‘dak van de canyon’. Het was een lange, intense rit naar deze wondermooie plek waar geen zuchtje wind is en alles fluweelachtig groen oogt. Geen wonder dat de crew van Game of Thrones zich hier neerpootte.
Toen we terug bij het zomerhuis met hot tub kwamen, stak Kristinn een lam onder de grond. De vrouwen kropen met een kruidige wodka soda in het opgewarmde bad, terwijl we toekeken hoe Kristinn kolen in de grond op het lam legde. De maaltijd moest nog een uur dampen, wat ons nog genoeg aperitieftijd opleverde. Hotdogs als voorgerecht in de hot tub. Alweer iets om af te vinken op onze bucketlist!
IJsland heeft een eigen paardenras, met de toepasselijke maar weinig originele naam ‘IJslander’. Er mogen hier overigens geen andere paarden ingevoerd worden om het ras zuiver te houden. Het IJslandse paard staat bekend als een ‘gangenpaard’. Naast de drie basisgangen kan de IJslander zich nog in telgang en tölt voortbewegen. Dit is een gang zonder zweefmoment, waarbij steeds een voet contact houdt met de grond. Daardoor kan de ruiter stil en ontspannen in het zadel blijven zitten terwijl hij andere zorgen heeft, zoals uitglijden over een stukje gletsjer. De tölt is een natuurlijke gang bij IJslanders, maar verdween omdat de paarden steeds meer gebruikt werden om koetsen te trekken. Tijdens een prachtige rit konden zelfs wij als onervaren ruiters vlotjes langs de gletsjers rijden. Fantastisch! Eigenzinnig, magisch IJsland, je liet me alles zien, maar het noorderlicht hield je voor mij verborgen. Ik kom terug. Beloofd. þakka þér fyrir, bedankt!
Simbahollin: snoezig restaurant dat volledig opgeknapt werd door een Deens-Belgisch koppel en nu Belgische wafels serveert. Dit in the middle of nowhere in de Westfjorden.
Uncle Sigi: Museum of Witchcraft and Sorcery en normaal gezien ook lekkere mosselen!
Hot spring Krosslaug: coördinaten N65 31.178-W23 24.335
Snaefelsness: plekje naast de gletsjer, coördinaten (bij benadering) N 64.7926721-W 23.6881096, langs de F 570
Soð: kijk zeker naar het kookkanaal van Kristinn Guðmundsson
Deze reportage werd eerder gepubliceerd in Goodbye #15. Wil je als eerste de knapste reisverhalen lezen? Met een abonnement op Goodbye krijg je vier nummers per jaar gratis bezorgd én geniet je van een mooie korting. Een nummer gemist? Haal jouw ontbrekende Goodbye in huis via BOL.com.
