Wie het Kanaal oversteekt, zal merken dat je in Engeland meer krijgt voor dezelfde prijs. Niet één stad, maar twee, Canterbury en Whitstable. Twee compleet verschillende werelden op amper een boogscheut van elkaar, en dus het ideale duo voor een zeer gevarieerd weekend!
Wij starten onze tweedaagse in Canterbury, waar we vast van plan zijn om ons niet te laten vangen door de vele bekende dooddoeners. Geen boottochtjes dus en al helemaal geen muffe Canterbury Tales. De stad moet meer in haar mars hebben en kijk, na hooguit vijf minuten rondlopen vinden we al vertier: The Goods Shed. Farmers Market, Food Hall, restaurant en helemaal ons ding. Je vindt in deze oude schuur een slager, een visboer, de Cheese Makers of Canterbury, een fruit- en groentekraam en nog wat kleine kruideniers. Of een mix van ‘spray-free herbs’, ‘pure English applejuice’ en vlees afkomstig van dieren die slechts twintig kilometer verder buiten liepen te grazen. Lokale, biologische ingrediënten dus, die niet eens duur zijn. Een krijtbord vergelijkt de prijzen van de twee grote supermarkten en The Goods Shed, en wat blijkt? Op alle items is dit boereninitiatief goedkoper. Eten kan ter plekke in het restaurant of aan een van de bartafels. Smaken doet het sowieso. Alleen al van het warme ajuinbrood en het huisgemaakte gemberbier worden wij lichtjes euforisch.
Maar Engeland wacht, dus op naar het stadscentrum. Canterbury is de ideale plek voor wie houdt van all things British en weinig geduld heeft. Het middeleeuwse stadje is klein en makkelijk behapbaar, beschikt over een mastodont van een kathedraal en charmeert met haar oer-Britse shops. Neem nu Fudge Kitchen, leverancier van huisgemaakte fudge die in een koperen pot bereid wordt. Butterscotch with salted caramel, sugar and cream, dark chocolate with sea salt, de keuze is al net zo uitgebreid als moeilijk. In de kathedraal geen fudge, maar andere zoete weelde. Denk felgekleurde glasramen, uitgesleten trappen en schuifelende toeristen die zich vergapen aan dit UNESCO-werelderfgoed. Dit is de mother church van de Anglicaanse Kerk, de thuis van de aartsbisschop van Canterbury, en dat zul je geweten hebben. Maar eerlijk? Wij zijn vooral fan van de omringende kathedraaltuin. Een dorp in de stad, compleet met schots-en-scheve daken, krakkemikkige huizen die steun lijken te zoeken bij elkaar en de wondermooie Platanus orientalis die staat te blinken in een gemanicuurde pelouse. Geplant in 1820, nog voor België het daglicht zag, en een van de vijf trotse exemplaren die Canterbury sieren.
.JPG.jpg)
De rest van de dag laten we de populaire high street en zijn vele schoolreisscholieren links liggen. We volgen onze neus en doorkruisen charmante arbeiderswijkjes, piepen nieuwsgierig binnen in een synagoge en ontdekken de King’s Mile, de creatieve slenterstraat die tegen de stadsmuren aanschurkt. Off the beaten track en thuis van zowel boekbinders, barbiers als sushimasters. Op de terugweg nemen we een shortcut door de kathedraaltuinen, die, zo leren we, vanaf 16u30 gratis toegankelijk zijn. Geld en kilometers uitgespaard dus, iets wat we prompt vieren met afternoontea bij Tiny Tim’s Tearoom. Eerlijk is eerlijk, ik laat de hele toren aan mij voorbijgaan en opteer voor een plain scone met clotted cream en jam. Om letterlijk vingers bij af te likken en zo vullend dat wie dieet hier een dag op kan teren. Die avond leren we in The Ambrette, een voortreffelijk Indisch restaurant, dat zowat elke Brit in zijn G&T opteert voor een dubbele portie gin. Het kan verklaren waarom tal van Britse meisjes net iets te bloot rondstruinen.
De volgende dag halen we onze huurfiets op en wagen we ons aan de Crab & Winkle Way, een bewegwijzerd fietstracé dat een deel van de vroegere spoorwegverbinding tussen Canterbury en Whitstable volgt en hen onlosmakelijk met elkaar blijft verbinden. Willen of niet. Amper 8 mijl, maar goed voor behoorlijk wat nijdige en langgerekte klimmetjes. In het hotel verklaren ze ons net niet gek. Het verklaart waarom we geen enkele andere fietser zullen kruisen. Maar kijk, de Britse heuvels laten zich makkelijk door Belgische kuiten bedwingen. We passeren de universiteitscampus, doorkruisen de countryside, zien schapen en schuren en houden even halt bij een fotogeniek kerkhofje. Een zalige manier om in het mooie Whitstable te arriveren. En omdat we voor dag en dauw vertrokken waren, zien we, aangekomen in het schattige badplaatsje, hoe enkele vissersschepen aanmeren. Volgeladen met krabben en ander lekkers. De perfecte voorbode van wat komen zal. Toegegeven, ik ben een beetje bevooroordeeld. De liefdesrelatie met Whitstable begon een paar jaar geleden, is allesbehalve roestig, en in een perfecte wereld zou ik elk jaar naar deze contreien afzakken. En ik ben lang niet de enige diehard fan. Tal van hippe, rijke Londenaars en bekende Britten hebben hier een pied-àterre, en voor EastEnders, het Britse equivalent van Thuis, is Whitstable de vaste zomeruitstap. Ongetwijfeld zoeken ze er allemaal de authentieke nonchalance die bij dit kleine, fijne badstadje hoort. Een karaktertrek die Whitstable aan zijn mindere tijden te danken heeft. De gloriejaren begonnen in de Romeinse tijden, toen werden de fantastische oesters al naar Rome uitgevoerd. Later, in 1830, werd een treinverbinding opgetrokken naar Canterbury. Twee jaar daarna verrees de haven. Gouden tijden. In 1850 brachten 80 oesterboten maar liefst 50 miljoen oesters aan wal. Whitstable werd prompt hofleverancier van Queen Victoria, maar toen sloeg het onheil toe. Het badstadje sukkelde in een lange, diepe winterslaap en werd opnieuw wat het eigenlijk altijd al geweest was: een eenvoudig vissersdorp. De vissershuisjes en cottages werden moedig opgekalefaterd, de smalle smokkelaarsgangetjes bleven in gebruik en alles bleef bij het oude. En laat dat nu net de onweerstaanbare charme van Whitstable zijn. Want ondanks zijn herontdekte naam en faam, houden ze het hier graag simpel.
Toen de wereld Whitstable opnieuw in de armen sloot, bleef het vissersstadje koppig zijn eigen ding doen. Er verrezen dus geen chique hotels of fancy appartementencomplexen. Wie hier wil logeren, huurt een vissershutje. En kreeft of oesters eet je op het kiezelstrand, uit een plastic bakje. Echte luxe heeft namelijk niets met zilveren bestek of gesteven servetten te maken. Je voorraad haal je bij Wee Willie Winkle Kitchen, de visboetiek bij de haven, of in The Forge, de oesterbar aan de kaaimuur. De lege oesterschelpen gooi je gewoon, zoals de andere habitués, op een hoopje. Zeggen dat er voor de rest niet zo gek veel te beleven valt in Whitstable is een understatement. Maar laat dat nu net een zegen zijn. Want net omdat de tijd trager gaat, kun je intenser genieten. Bovendien vind je hier geen groot ketengeweld als H&M en Zara, maar lokale boetiekjes die je verrassen en tot de ene ontdekking na de andere leiden. Sterker nog, geen stad in Engeland telt meer onafhankelijke winkels. Het zegt veel over het koppige karakter van zijn bewoners. En telkens als een keten zich hier wil vestigen, spannen de bewoners samen om die plannen in de kiem te smoren. Takeawaykoffie haal je dus bij de Whitstable Produce Store en niet bij Starbucks. Zo blijft Whitstable zijn eigen koers varen en bewijzen dat je die hele globalisering ook gewoon links kunt laten liggen en resoluut kunt opteren voor lokale producten. Geef hen maar eens ongelijk ...
De adressen
Meer info
Wij voeren met DFDS Seaways van Calais naar Dover. Een vierdaags retourticket, auto met tot 9 personen, kan vanaf € 55. dfdsseaways.be Tel. 02 514 09 91* (B), * € 5 toeslag voor telefonische boekingen canterbury.co.uk
