Het reispaspoort van Dominique Persoone
Elke week vragen wij een bekend en/of interessant persoon uit over zijn of haar reisavonturen en -gewoontes. Deze week: chocolatier Dominique Persoone!
Elke week vragen wij een bekend en/of interessant persoon uit over zijn of haar reisavonturen en -gewoontes. Deze week journaliste en auteur Annemie Struyf! Annemie is eind dit jaar nog te zien op één in haar nieuwste reeks 'Het Hoge Noorden'. Daarin gaat ze op bezoek bij Vlamingen die verhuisd zijn naar het koude Noorwegen.
Frankrijk, mijn Grote Liefde, mijn paradijs en mijn vluchtheuvel, mijn huisjes daar, mijn uitzicht, mijn geliefde dorp met zijn indrukwekkende donjon, mijn favoriete wandeltochten, het Romaanse kerkje in het bos, de bomen die ik vanuit mijn slaapkamerraam kan zien. Het bankje voor het huis, waar ik elke avond, met een glas in de hand de zon kan zien ondergaan. De “abri” naast het huis, waar we – weer of geen weer – buiten eten met een geweldig uitzicht op de vallei.
Het afgelopen jaar ben ik vaak in Noorwegen geweest voor mijn nieuwe reportagereeks Het Hoge Noorden. Noorwegen is ook het kader van mijn nieuwe boek “Durf Dromen”. Vooral in het hele hoge, hoge noorden zijn de landschappen soms zo onwezenlijk mooi dat ik er de tranen van in de ogen krijg. Het lijkt alsof je op die plekken buiten de wereld staat, in een soort paradijs terechtkomt waar je voorheen geen besef van had. Het doet me in de hemel geloven.
Ik ben een hele slechte inpakker. Ik ben degene die inpaktips zou moeten krijgen in plaats van ze te geven. Ik neem vaak teveel bagage mee, en vaak de verkeerde dingen. Uiteindelijk gebruik ik op reis slecht een zeer beperkt aantal spullen, altijd dezelfde. Dus vraag ik me elke keer opnieuw af waarom ik dat bij het inpakken niet juist kon inschatten.
Ik heb altijd een blauw dagboekje bij: “ONE LINE A DAY. A five-year memory book.” Elke dag drie regeltjes om in te vullen, vijf jaar na elkaar. Zo herinner ik me de dagen, de weken, de jaren. De kleine en grote momenten van elke dag.
In Brazilië heb ik ooit een lederen hangmat gekocht. Die heeft heel lang in mijn huis gehangen, als afscheiding tussen de eetkamer en de zitkamer. Nu woon ik in een kleiner huis, maar voor die hangmat zoek ik toch altijd een bijzonder plekje. Meestal hangt ze in de tuin nu. Ik weet het, dat is heel gewoontjes. Maar telkens als ik in die hangmat lig, denk ik: dit is de mooiste hangmat ter wereld.
Het uitzicht checken. Je kan de mooiste kamer hebben, maar met een lelijk of geen uitzicht stelt dat niet zoveel voor, vind ik. Het uitzicht uit het raam is àlles voor mij.
Voor mijn lief. Want het juiste gezelschap op reis is van het hoogste belang.
Op reis mis ik niks of niemand. Vroeger gebeurde dat wel. Dan miste ik geliefden, dan kon ik ongelooflijk veel heimwee hebben. Maar op een dag heb ik beslist: “Ik doe niet meer aan “missen”. Want als je iets of iemand mist, betekent dat ook dat je elders wil zijn, niet meer volmaakt in het moment kan leven, niet meer ten volle kan genieten van de reis die je dan maakt. Missen maakt ongelukkig, missen trekt je weg uit de droom die je leeft. Ik doe er dus niet meer aan mee. Ofwel ga ik op reis en geniet ik er tenvolle van, zonder iets of iemand te missen. Ofwel blijf ik thuis, maar zeker weten, dan ga ik het reizen wel missen.
De Franse chansons
Vorig jaar ging is samen met mijn lief naar Venetië, een absolute droombestemming. Maar onderweg naar de luchthaven vergat ik mijn smartphone op de trein. De paniek die ik in de luchthaven voelde, toen ik mij realiseerde dat ik mijn mobieltje kwijt was, was groot en heftig. Ik had het gevoel dat heel mijn leven (mijn agenda, foto’s, afspraken, …) in dat stomme ding was achtergebleven. Pas bij aankomst in Venetië was ik van de schok bekomen, en slaagde ik erin die knop in mijn hoofd om te draaien. En toen ontdekte ik wat een heerlijkheid het was om zonder smartphone op reis te zijn. Er vielen zovele verplichtingen weg, want ik hoéfde geen foto’s meer te nemen, geen berichtjes of mails meer te checken of te versturen, geen nieuwssites te volgen, geen stappen meer te tellen. En wat kwam er een enorme hoeveelheid tijd vrij.
Heel vervelend, ik kan het niet laten, maar als ik op reis vertrek doe ik altijd dezelfde jumpsuit aan. Dan denk ik: lekker makkelijk, het spant nergens, heel comfortabel. Maar als ik dan vertrokken ben, stel ik elke keer opnieuw vast hoe onhandig zo’n jumpsuit is als je naar de wc wil gaan. En toch doe ik het altijd opnieuw. Elke keer,bij vertrek, trek ik diezelfde jumpsuit aan.
Asturias, in het noorden van Spanje. Ik ben er vaak geweest, op bezoek bij Raf en Birgit voor de tv-reeks “Eviva España”. Het is een zeer bijzondere streek, heel speciaal, een grillig gebergte, een ongerept landschap, naast een woeste kuststrook. Oké, het regent daar veel, daarom is Asturias ook zo’n groene streek. Maar echt waar, onontgonnen, ongekend en o zo mooi.