Elke week vragen wij een bekend en/of interessant persoon uit over zijn of haar reisavonturen en -gewoontes. Deze week: presentator en televisiemaker Ben Roelants.
Goh, naar zovéél bestemmingen! Net voor de crisis waren we van plan om naar het Virunga National Park te trekken. Organisatie Atelier Afrika biedt de mogelijkheid om er gorilla’s te spotten … een life altering experience, zo werd me gezegd. Ikzelf kijk er ook naar uit om aan de rand van de Nyiragongo-vulkaan te slapen. Dat is een doel dat al lang op mijn lijst staat, maar dus niet kon doorgaan. Anderzijds heb ik onlangs de Azoren mogen bezoeken, tropische eilanden met prachtige natuur. Door het stormweer konden we niet uitvaren om walvissen te spotten … dus ook daar moeten we terug naartoe. Binnenkort wil ik trouwens opnieuw naar Nepal vertrekken, want ook zij hebben het toerisme hard nodig. Het valt me op dat het land nog te weinig bekend is bij reizigers. Daar moeten we wat aan doen!
Dat is een makkelijke: in Namibië. Ik herinner me dat we anderhalve dag moesten reizen om de plek te bereiken. Anderhalve dag achterin een oude, roestige Land Rover door de steenwoestijn over hobbelige wegen. Eerlijk gezegd vroeg ik me af of dat nu wel de moeite was?
Wel, eenmaal daar wist ik dat het ab-so-luut de moete was: Fish River Canyon is de tweede grootste canyon ter wereld en het uitzicht is er adembenemend. In de Fish River Canyon Lodge in Namibië verblijf je letterlijk aan het einde, of het begin, van de canyon. Je kijk zo ver in de canyon dat je ogen en hersens de immense proporties niet kunnen vatten. Een absoluut hoogtepunt …
Onderbroeken. Ooit belandde ik op Aruba, het eiland waarvan de slogan One Happy Island is, maar één iemand was minder happy: ik, want mijn onderbroeken lagen nog thuis. Ik heb toen zo snel mogelijk onderbroeken gekocht op een marktje, alleen waren die dingen van zo’n erbarmelijke kwaliteit dat je de draad er zo uittrok. Ik heb tijdens mijn verblijf op Aruba dus vooral commando rondgelopen, tot grote hilariteit van de cameraploeg. Vooral de klankman, die vond het leuk om zo nu en dan eens aan mijn broek te trekken. Nu ja, ergens is going commando ook wel bevrijdend.
Een klein stokje met pluimpjes dat ik kreeg van Randy Alexander, the chickendancer. We verbleven in het gebied van de Blackfoot Indianen in Canada. Misschien weet je dat, maar zij doen de paringsdans van de prairiekip na om elkaar het hof te maken. Chickendancer Randy beeldde de dans uit tijdens een prachtige zonsondergang in Alberta, Canada. Het was een etherisch moment. Daarna bood hij me zijn magische stok aan. Hij ligt nog steeds op mijn kantoor en telkens ik er naar kijk, zit ik weer op die berg, samen met Randy, terwijl we naar de zonsondergang kijken.
Ik ben dol op ceviche. Oorspronkelijk is het een Peruviaans gerecht, maar ik at het voor het eerst op Lanzarote. Sindsdien eet ik het telkens ik in één van de mediterrane landen ben. Het is superpuur, waardoor de ingrediënten erg vers moeten zijn. Sommige restaurants zetten het niet op de kaart omwille van het feit dat het erg snel slecht kan worden. De hoofdingrediënten? Verse vis, limoen, citroen, uien, chilipepers en koriander. Een smaakbom, zo u wil. De limoen zorgt ervoor dat de rauwe vis lichtjes gaart. Zet je onder een parasol, met uitzicht over een azuurblauwe baai, ruik aan je ceviche en geniet. Da’s typische zo’n gerecht dat enkel smaakt onder de zomerzon.
Ondergewaardeerd? Alles in ons eigen land. Want hoewel we er soms lacherig over doen, heeft België héél wat te bieden. Haspengouw, om maar iets te noemen. En in het buitenland: Nepal!
Ik heb al vele hotelkamers gezien, maar ik kreeg een warm gevoel bij Hotel Huus in Gstaad. De naam zegt het al: de eigenaars willen je vooral laten thuiskomen en dat voel je. De haard knispert in de bar, het salon nodigt uit om je knus in de sofa te nestelen en de gigantische koffietafelboeken liggen klaar om gelezen te worden. Na een dagje hiken of skiën in Berner Oberland is er niks beter dan Hotel Huus. In Gstaad geldt de slogan: come up, slow down. Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Hotel Huus dus, maar nog zovelen andere. Te veel om op te noemen.
Tijdens mijn jongste reis naar Nepal stapten we een traditioneel eethuisje binnen. De chef presenteerde ons het menu, mét foto’s. Uiteraard konden we daaruit niks opmaken, het was Newari keuken. De chef verklaarde: 'This is snack and this is duck.' We aten ervan, maar tot de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat we 'snake' and 'dog' gegeten hebben!
Ik ga hier misschien een flauw antwoord op geven, maar dan is dat maar zo: ga vooral zelf op ontdekking en als een plek voor jou goed aanvoelt, dan zit het goed. Doe niet aan Instagramtoerisme, laat je leiden door je buikgevoel en als er niks te zien is, dan is dat precies de schoonheid ervan!
