Interview: Isolde Lasoen over de (on)geneugten van reizen

Scroll naar beneden

We ontmoeten Isolde Lasoen, drumster en allround muzikante bij Daan en zangeres onder haar eigen naam, in het tijdelijke Muziekcafé in de Gentse Sint-Pietersabdij. Dat café loopt samen met de tentoonstelling ‘Lang Leve de Muziek!’, een expo over de Nederlandstalige populaire muziek. Van Daan en Isolde is er geen spoor in de tentoonstelling, omdat ze – een uitzonderlijke gelegenheidssingle niet te na gesproken – niet in het Nederlands zingen. Maar ‘Lang Leve de Muziek’ is wel het perfecte motto voor dit interview. Want het is dankzij de muziek dat Isolde intussen al een behoorlijk stukje van de wereld kon zien.

  • François  Cauliez
    TekstFrançois Cauliez
  • Marc Wallican
    Foto'sMarc Wallican

De recentste plek die ze bezocht omdat ze er moest spelen, is Venetië. Ze is net twee dagen terug van een muzikale trip naar de Dogenstad waar ze samen met Daan optrad naar aanleiding van de grote Luc Tuymans-tentoonstelling in het prestigieuze Palazzo Grassi. Daar wilden wij natuurlijk alles over weten!

Grote meneer

Isolde: “Ik was er nog nooit geweest en ik wist ook niet goed wat ik er mij moest bij voorstellen. Maar ik vond het al de max vanaf de eerste minuut. Je komt uit de luchthaven en in de plaats van busjes en auto’s, zie je meteen water. Ik dacht: ‘Wauw, wijs!’ De taxiboot, een soort speedbootje, bracht ons naar het hotel. Superleuk, natuurlijk. Je zet je trip direct goed in. En het was ook wel schitterend lenteweer. We waren er dus met Daan voor de opening van de expo van Luc Tuymans en dat was een unieke belevenis. Luc Tuymans is echt groot. Ik besefte eigenlijk pas ter plaatse wat een grote meneer hij intussen is. Overal in de stad hangen er affiches voor de expo en ook aan het Palazzo Grassi hangt hij zeer groot aan de gevel. Daan en Luc kennen elkaar van in het Antwerpse uitgaansleven. En als ik me goed herinner, vertelde Luc me ooit eens op een feestje dat hij Housewife op repeat zet wanneer hij schildert.”

Zo’n tripje op uitnodiging is natuurlijk leuk, maar heeft ze ook de kans gehad om de stad te bezoeken? Isolde: “Jawel hoor. Dat was ook een beetje de voorwaarde. Ik ben twee maanden geleden opnieuw mama geworden en ik wou dus niet gewoon op- en af vliegen. Ik wou zeker mee naar Venetië, op voorwaarde dat de kleine mee kon. Want ik geef nog borstvoeding. We hebben er een minivakantie van gemaakt. Vijf dagen Venetië is wel genoeg, vind ik. Nu ja, eigenlijk begin je pas de laatste dag de toffere dingen te ontdekken. De echt toeristische plekken vond ik eigenlijk niet zo tof. Je ziet dat de stad superschoon en uniek is, maar je moet kijken waar je loopt zodat je tegen niemand anders botst, in plaats van naar de schoonheid van de stad te kijken. Want er zijn zoveel toeristen. Je hebt ook niet meteen door wat er allemaal te doen is in zo’n stad. Ons hotel lag vlakbij San Marco, aan het water. Na twee dagen dacht ik ‘moeten wij hier nu nog drie dagen blijven?’. Maar nadat we gespeeld hadden de tweede dag, zijn we wat verder uit het centrum gegaan. Naar het Lido, waar het strand is. Daar heerst echt een zeer speciale sfeer, de vergane glorie. Het is het Thermae Palace in Oostende, maar maal duizend. Hotel Les Bains is zeer tof om eens te zien. Hoe ongelofelijk glamoureus dat dat daar moet geweest zijn destijds. Dan snuif ik wel de nostalgie van weleer op. We hebben er een mooie wandeling kunnen maken en dan kom je daar natuurlijk heel veel Belgen tegen, allemaal vrienden van Luc. Heel artistiek Antwerpen was daar. Op het Lido heeft Nicholas Lens ons wat rondgeleid. Hij is een klassiek hedendaags componist en heeft ook een opera gemaakt met Nick Cave. Hij woont er halftijds en is dus een kenner van Venetië. Hij gaf ons ook tips waar we ’s avonds iets konden eten, want we hadden tot dan toe helemaal niet lekker gegeten. Ik keek al uit naar de culinaire lekkernijen van Italië, maar de eerste pizza die we daar gegeten hebben, kwam uit de diepvries, echt waar! Brood dat geen echt brood is, triestig. Het was even onze weg zoeken, maar dan was het echt tof. Die bootjes zijn gewoon de max. We moesten ook gaan optreden over het water, al het materiaal moest op de boot. Alleen al dat was absurd.”

Braderie in Japan

Isolde heeft het reizen pas vrij laat ontdekt. Met de fanfare naar Reims of Duitsland, op schoolreis naar Zuid-Frankrijk, met de ouders naar Cadzand of naar Knokke-Heist… toch heeft ze dat niet per se als een gemis ervaren. “Ik wist nog niet wat het was,” verklapt ze ons, “maar zodra ik de kans had om te reizen, wist ik ‘dat wil ik doen’. Tuurlijk! Toen heb ik voor de muziek gekozen en ik besefte heel snel dat het een droom was. Een ideale situatie om via je werk de wereld te ontdekken. Elke keer dat we naar het buitenland gaan met de groep, besef ik dat ik daar waarschijnlijk nooit zou geweest zijn indien ik deze job niet had.”

Maar heeft ze ook het gevoel dat ze op reis is, of is het toch eerder een gevoel van werken? “Ik ben dan echt op reis”, vertelt ze zonder aarzelen. “Het is echt een trip. Dat werken is dan het optreden in kwestie en dat is eigenlijk absurd hé. Wij hebben al op zulke rare plekken gestaan, zoals vier of vijf keer Japan. Maar dat is dan niet in een concertzaal, je staat dan ergens op een Belgian Beer weekend of zo, op een binnenplein van gigantische gebouwen in Tokio, op een soort braderie van Japanners door Belgen (lacht). Dat zijn absurde situaties.” 

Japan heeft trouwens haar hart veroverd. “Ze staan er zo anders in het leven”, mijmert ze. “De eerste keer werd ik er echt meteen ‘ingesmeten’. Ik weet nog dat het bericht binnenkwam dat we naar Japan zouden gaan. ‘Japan? Allez, cool!’ dacht ik, maar ik had tot dan totaal niet de behoefte om het land ooit te zien. Het sprak me op voorhand niet aan. Ik onderging het dus gewoon. We zijn op het vliegtuig gestapt, met de bedoeling ons werk te gaan doen met de gedachte van ‘we zien wel’. Ik had dus totaal geen verwachtingen, maar toen we er aankwamen had ik meteen een gevoel van ‘wauw, waar zit ik nu’. Ik voelde me meteen op mijn gemak in die tegenstrijdigheid van die ongelofelijke drukte. Het krioelt er van de mensen en je weet niet waar eerst kijken, maar het is tegelijkertijd enorm rustgevend en zen. De organisatie en het respect voel je er enorm. Respect voor de medemens, geen vuiligheid op straat, geen criminaliteit, geen boertigheid, geen marginaliteit, de auto’s maken geen lawaai, het is zoveel dat er voor zorgt dat – (diepe zucht) – ik daar op mijn gemak loop. Als je daar door een winkelstraat loopt, waar er tien keer meer volk is dan in de Veldstraat in Gent, staat er niemand in je weg. They go with the flow. Iedereen loopt in die stroom vooruit en als je een babbel wil slaan met iemand, dan ga je opzij staan. Ook in de metro, het is bijna mathematisch.”

Toch heeft ze ook kunnen zien dat Japanners compensatie zoeken, en gelukkig maar. Isolde “We hebben daar ook kotsende zakenmannen zien liggen, heel de werkvloer die zich gezamenlijk bezat in de karaoke. Maar ik vind dat wel tof dat er zo’n tegengewicht is en het stoort ons niet. Er lag een zatte Japanner met zijn laptop en zijn maatpak in de metro, hij had overgegeven en lag daar zijn roes uit te slapen. In plaats van er dan ruzie over te maken, had de security gewoon paaltjes rond die man gezet met de boodschap ‘caution’. Pas op, loop hier rond alstublieft (lacht). Zelfs daarin zie je dat ze zo goed mogelijk willen doen voor de medemens en dat spreekt me enorm aan.”

God in Frankrijk

Van miljoenenstad Tokio neemt Isolde ons vervolgens mee naar de natuur. Isolde: “Ik merk dat ik altijd blijer ben als er veel groen rond mij is. Als je me doet kiezen tussen de zee en de bergen of veel natuur, zal ik eerder neigen naar veel natuur. Want de zee, dat is plat en dat is de horizon, dat is de hele tijd hetzelfde. Ik vind het fijn om naar zee te gaan, maar als ik met mijn gezin in een bos loop, zeg ik altijd ‘dat is toch tof, je hoort de vogels, er is zoveel fauna en flora’. Je hebt dat wel iets meer als je naar de Middellandse zee gaat, omdat de natuur daar nooit veraf is. Kreta is voor mij dan ook de perfecte combinatie. Ik ben daar al twee keer op reis geweest, telkens in de lente. We verbleven in een klein dorpje, Georgioupolis, en als je voor je kijkt, zie je de zee en achter je liggen de besneeuwde bergtoppen. Ik vind dat een unicum, dat zie je bijna nooit.”

We kunnen ook niet om Frankrijk heen. Haar laatste album heet Cartes Postales en er staat een nummer op met de titel Reine des Plages. Heeft Isolde een voorliefde voor Frankrijk als vakantieland? “Sowieso,” antwoordt ze meteen. “Ik voel me aangetrokken door de muziek, de taal… Leven als God in Frankrijk, het komt van ergens hé, dat bourgondische. Het land heeft zoveel facetten en ik ben eigenlijk nog niet op zoveel plaatsen geweest in Frankrijk. We zijn er wel al eens op tournee geweest. Dat was iedere dag ergens anders, dus toen hebben we niet veel van de omgeving gezien. Laat ons zeggen dat ik op 20-25 plaatsen in Frankrijk ben geweest, maar er zijn er duizend, hé. Ik heb ook het gevoel dat ik dat allemaal nog wil zien. Ik voel me daar ook wel goed. Het lekkere eten, het mooie weer in het zuiden, de Provence, de geuren, je voelt dat ze daar ook chill zijn. Je staat op, je gaat te voet stokbrood halen in het zonnetje, bij een plaatselijk bakkertje. Dat is zalig hé, dat is genieten. Ik heb altijd het gevoel als ik ergens ben, dat ik daar langer wil blijven, zeker in Frankrijk. Ik ga nooit lang op reis, dat lukt agendagewijs nooit. Het is altijd maar voor een weekje of tien dagen. Tijdens die tournee zaten we ook veel in de buurt van Nantes, Bretagne, Normandië. Toen was het echt geen mooi weer en koud en dan voel je ook wel een soort tristesse. Dat heeft dan weer met dat melancholische te maken, dus ik kan me er ergens ook wel weer in vinden. Maar ik kan echt ambetant worden als het geen mooi weer is op reis. Dat wil je toch.”

Kofferstress

Aan het begin van het interview verklapte ze het zelf al. Isolde en haar vriend, de muzikant, producer en fotograaf Piet Stellamans, zijn de trotse ouders geworden van een tweede zoontje. We vroegen haar welke impact dat heeft op hun reisgedrag en –plannen? Isolde: “Binnenkort gaan we een weekje naar Andalusië. Mijn boekingsagent woont daar in het dorpje Frigiliana. Een zeer mooi, wit bergdorpje, niet zover van de kust van Malaga. We zijn daar vorig jaar een midweek alleen geweest, Piet en ik, en nu gaan we voor het eerst met beide kinderen. En dat is meteen anders want het hotelletje dat we de vorige keer geboekt hadden, dat lukt nu niet meer want je kunt er niet met vier op een kamer. Ik kan moeilijk de oudste met de baby op een kamer apart steken of ons twee opsplitsen, dat is niet leuk. Een ander verblijf dus, dan moet je voor een huisje gaan, je moet regelen dat er een autostoel aanwezig is voor de baby. Het is anders en het is meteen ook een stuk duurder.”

“We zijn ook niet echt grote risiconemers”, gaat ze verder. “We zijn te rationeel en te realistisch en we wegen altijd alles af, terwijl je ook mensen hebt die gewoon op goed geluk vertrekken, zonder stress, alles in de valies. Terwijl koffers pakken voor mij altijd al een stressfactor is geweest. Ik haat het. Ik stel het uit tot het laatste ogenblik… Ik heb altijd een soort schuldgevoel als ik te veel mee heb. Maar toch heb ik liever te veel mee dan te weinig. Ik moet telkens een interne strijd leveren met mezelf. Als vrouw wil ik me goed voelen op reis. Ook thuis hangt elke dag af van je mood welke outfit je aantrekt, dat wil ik ook op reis kunnen. Het kan zijn dat je vier dagen hetzelfde aan hebt en je knap voelt en dan kan het gebeuren dat je zes verschillende dingen aan doet en je je nog steeds niet goed voelt. Ik wil vestimentair de keuze hebben voor een mindere dag of een goeie dag, maar je wil dan ook wel iets speciaals meedoen om eens iets te gaan eten. Ik heb het snel koud, ik wil dus genoeg mee hebben, warm genoeg én het moet dan wel bij elkaar passen. Ah ja, en welke schoenen passen daar dan bij en welke jas? Welke jas is er goed voor warm en voor koud? Ik vind dat verschrikkelijk aan mezelf, echt waar. Ik ben dan jaloers op mijn vriend die gewoon drie T-shirts, drie broeken en twee truien en twee paar sneakers wegstopt. Punt. En zijn vestje om te vertrekken. (zucht) Dat moet zo gemakkelijk zijn.”

Van Arlo naar Elko

We vergeten even de kofferstress en vragen haar afsluitend welke bestemmingen nog op haar wishlist staan. Isolde: “Nog zoveel. Ik heb al veel gezien, ik heb al veel chance gehad. Ik wil zeker eens naar Thailand, India spreekt me ook aan en ik wil zeer graag eens naar Argentinië gaan om er de tangosfeer op te snuiven. En wat we zeker ooit eens willen doen, is een roadtrip in de States. Onze oudste zoon heet Elko en dat blijkt een stadje in Nevada te zijn. Er zijn er blijkbaar verschillende maar het stadje dat iets voorstelt, ligt in Nevada. En Arlo, ons tweede zoontje, is blijkbaar een zeer mooi designhotel in New York. We willen dus ooit een roadtrip doen van Arlo naar Elko als ze groot genoeg zijn.”

Voor we helemaal afsluiten, wil Isolde zeker nog Zuid-Afrika vermelden. Ze kon het land bezoeken voor het Canvas-programma Soundtrack, een muzikale roadtrip die ze samen met Jef Neve, Tijs Delbeke en Flip Kowlier aflegde. Isolde: “Het was de bedoeling te tonen wat er lokaal leeft qua muziek en de politieke link te maken. Daardoor hebben we enorm veel gezien. Het was een zeer mooie reis, muziek combineren met sightseeing, jammen in de natuur, safari, de townships bezoeken, wat je anders niet doet… Het was echt onvergetelijk, ook weer dankzij wat ik doe, muziek maken. Met Agnes Obel heb ik drie weken door de States getourd. Het was telkens zeer kort, maar je hebt echt het gevoel dat je lééft. Je zit op een tourbus, je slaapt ’s nachts en ziet niets van het landschap maar je wordt wakker op een totaal andere plek dan de dag ervoor. Compleet absurd, maar een heerlijke belevenis. Ik hoop dat ik op die manier elk jaar een paar plaatsen kan aanstippen op mijn kaart. Zo van ‘hier ben ik ook al geweest’.”

Volg ons op Instagram

Volg @goodbyemag voor leuke tips en bloedmooie vakantie hotspots!

volg ons

Abonneer voordelig!

  • reisreportages over de mooiste vakantiebestemmingen
  • de knapste logeeradressen en lekkerste adresjes
  • tientallen tips voor een vakantie dichtbij of ver weg

abonneer

Deze website maakt gebruik van verschillende type cookies. Hier vind je meer informatie. Akkoord