Elke week vragen wij een bekend en/of interessant persoon uit over zijn of haar reisavonturen en -gewoontes. Deze week: Evi Hanssen, tv- en radiopresentatrice.
Ik zal het al fijn vinden als we in Europa terug vrij én veilig kunnen reizen. Ik heb geen bepaalde reisbestemming voor ogen, maar met de kinderen op roadtrip naar het woestijnlandschap Las Bardenas Reales in Noord-Spanje lijkt me tof. Je hoeft niet per se in een vliegtuig te stappen om exotische bestemmingen te bereiken. Witte afgelegen stranden, prachtige bergketens, gitzwarte fjörden en historische steden, Europa heeft echt alles in huis.
Toen ik voor het programma Over De Oceaan van Lanzarote naar Guadeloupe zeilde, heb ik éénentwintig dagen alleen maar water gezien. Die uitzichtloze vlakte, soms met venijnige golven, soms met zachtmoedige hoge baren, dat heeft ontzettend veel indruk op me gemaakt.
Mijn verloofde en ik zijn door werkomstandigheden en Covid-19 nog nooit langer dan vijf dagen samen op vakantie geweest zonder de kinderen. We kijken dus beiden uit naar het moment dat we allebei vrij zijn. Voorlopig blijft het nog bij dromen en vage plannen maken …
Meestal is dat mijn koffers neerzetten, even naar de WC gaan, en dan weer naar buiten, op verkenning en avontuur.
Paspoort, bankkaart, oordoppen, een flesje water, papieren zakdoekjes en een schriftje met een pen, meer heb ik eigenlijk niet nodig.
Tijdens mijn zeiltocht over de Atlantische Oceaan had onze kok Dominique Persoone een grote vis gevangen en die versneden tot de lekkerste sashimi die ik ooit heb geproefd. Toen ik daar, midden op de oceaan, dat kostbare stukje vis in mijn mond voelde smelten, wist ik dat niets deze smaakervaring ooit nog zou overstijgen.
Met een titel als Ergens Onderweg kan ik niet anders dan mijn eigen boek aanraden. Een combinatie van de avonturen die ik meemaakte ergens onderweg, tussen Lanzarote en Guadeloupe, vermengd met inzichten over het leven. Toen ik het schreef had ik ook echt een boek in gedachten dat je mee op reis neemt.
Een roadtrip met onze vier kinderen, van Peking naar Oelan-bator, de hoofdstad van Mongolië, met de trans-Siberische trein, om dan in de Gobi-woestijn een tocht te paard te maken.
Ik probeer zo weinig mogelijk mee te nemen. Om mijn kleren uit te kiezen, leg ik ze eerst op bed en stel ik vervolgens kledingcombinaties samen. Bovendien rol ik mijn kleren op in plaats van ze op te vouwen. Meestal blijkt dat ik te weinig mee heb, maar ach, stinken doet geen pijn.
Nederland. De Waddeneilanden en Zuid-Limburg zijn bijvoorbeeld prachtig. Door de coronacrisis ben ik afgelopen zomer met mijn gezin gaan varen in Friesland. Met een motorboot tegen 8 km/h door het vlakke land. Mijn zoon zei op een gegeven moment: ‘Ik had nooit gedacht dat ik me in Nederland zo op vakantie zou voelen’. Zo zie je maar.
Une Belle Histoire van Michel Fugain.
Ik mis weinig of niets eens ik eenmaal ben vertrokken. Ik heb een sterke en liefdevolle thuisbasis. Dus als ik op reis denk aan mijn verloofde, kinderen, familie en vrienden, dan zijn dat vooral warme gedachten. Mocht ik echt last hebben van heimwee, zou ik niet meer reizen. Reizen moet je gelukkig maken en geen verdriet schenken.
In plaats van op mijn telefoon te scrollen, schrijf ik bij stille momenten liever in mijn dagboek. Ik vind het heel fijn om bijzondere herinneringen neer te pennen. En als ik me slecht voel kan ik die emoties ook van me afschrijven.
Gavdos, een klein eiland ten Zuiden van Kreta. Maar ook de Azoren zijn prachtig!
