Elke week vragen wij een bekend en/of interessant persoon uit over zijn of haar reisavonturen en -gewoontes. Deze week: klassiek pianiste en sopraan Astrid Stockman (34).
Naar de Westkust van de Verenigde Staten. Ik heb de allermooiste herinneringen aan de nationale parken daar en de prachtige zonsondergangen op Highway 1. Ik ben er al twee keer geweest en ik had telkens het gevoel veel te weinig tijd te hebben om echt te kunnen genieten en alles rustig te laten binnenkomen. Sowieso wordt het dus een trip richting de prachtige en altijd verrassende natuur, de canyons, de Stille Oceaan en het gezellige Venice Beach.
Onderbroeken en sokken oprollen en in schoenen proppen!
Meer dan tien jaar geleden, tijdens mijn eerste echte tournee, hielden we halt in Faro, Portugal. We hadden weinig tijd om de omgeving te verkennen, maar op een namiddag hadden we enkele uurtjes vrij en namen we een bootje naar Ilha da Barretta. De techniekers, zangers en muzikanten; we waren een heel hechte groep vrienden geworden. Daar op het strand heeft de bassist een mooie schelp gevonden en aan mij gegeven. Die ligt tot op de dag van vandaag nog altijd op mijn nachtkastje. Het is een herinnering aan een fijne rondreis, kameraadschap en die enkele uurtjes rust die we samen hadden op dat verlaten eilandje met die schandalig dure mojito’s.
Meestal trek ik het schuifraam open (als er één is). Ik wil meteen de natuur naar binnen laten komen. Het laatste Airbnb'tje waar ik was had een schuifraam dat uitkwam op een terras dat tussen de toppen van de bomen lag. Echt genieten! Er zaten zelfs eekhoorntjes op het terras. En ‘s avonds had je tussen de bomen door nog even de avondzon op je gezicht: perfectie!
Toen ik met een vriendin in Napels arriveerde, gingen we wanhopig op zoek naar eten. We waren uitgehongerd en om god weet welke reden was er amper nog iets open. Uiteindelijk belandden we op een groezelig terras, met van die plastieken tuinstoelen die vuil waren en bijna uit elkaar vielen. Ik wou daar echt geen risico’s nemen, dus koos ik voor een simpele pasta met mozzarella, tomaat en basilicum. Wat volgde was een enorm onverwachte verrassing: het was de lekkerste pasta die ik in mijn leven al gegeten had. En tot op de dag van vandaag heb ik er nog steeds geen gevonden die eraan kan tippen! Ik heb geen idee hoe het restaurantje heette, dus terugkeren is jammer genoeg geen optie. Misschien maar goed ook, want waarschijnlijk is de herinnering ondertussen mooier dan de realiteit. Zo zie je maar!
Japan bezoeken tijdens het bloesemseizoen. Ik zou graag een stuk van het land met de fiets doorkruisen. In Azië heb ik nog maar weinig tot niks bezocht, en dat voelt echt als een serieus gat in mijn cultuur. Zowel de steden als de natuur spreken me enorm aan. Ook de mensen. En uiteraard ... de Japanse keuken. Hopelijk lukt het me ooit om deze reis te maken, want goedkoop is ze niet bepaald.
Werkelijk niks! Reizen is voor mij het hoogtepunt, ik ben dan echt niet bezig met wie of wat ik achterlaat, maar laat me volop opladen door alle nieuwe indrukken. Natuurlijk mis ik m’n vriend en m’n vrienden en familie wel als ik voor het werk soms anderhalve maand in het buitenland zit. Dat is anders dan reizen voor het plezier. Dan kan ik soms zelfs mijn eigen koffiezet missen ;-) Een tip: neem altijd je eigen kleine Bialletti mee want je weet nooit waar je belandt en hoe de koffie er is.
Voor mij was dat op Fuerteventura, het toen zogenaamde Sol’s Beach House. Ik logeerde er tijdens de laatste reis die ik maakte voor COVID. Ik ging in m'n eentje en had mezelf toegestaan om eens vijf dagen te niksen en uit te rusten. Het was een adults only-hotel, met zicht op de laguna. Het was er uitgestorven, het buffet was heerlijk en gezond, de redder aan het zwembad was supervriendelijk en overal liepen er poezen rond. Het meest zalige was buiten slapen op mijn zonnebed en gewekt worden door de opkomende zon. Na vijf dagen was ik een ander mens.
Ik was in 2019 op tournee in Montenegro, rond de baai van Kotor (in Herceg Novi). Montenegro is op het eerste gezicht 40 jaar terug in de tijd wat mensen, gebouwen en hotels betreft. Je moet wat door de ruwheid heen kijken, maar de natuur en de uitzichten zijn er prachtig en onvergetelijk. In eigen land: de fruitstreek rond Sint-Truiden. Absolute aanrader met de fiets!
