Open/Sluit het zoekformulier
Ski-oorden hebben ook in de zomer heel wat te bieden: van prachtige vergezichten tot kleurrijke bloemenweides en spannende mountainbiketochten. Ik trok naar La Vallée Des Belleville in de Franse Alpen en ontdekte het uitgebreide zomeraanbod. En geef nu toe; voor die naam alleen al zou je hier naartoe reizen. Toch?!
Vallée des Belleville ligt in de Franse Alpen, in het departement Savoie, en bestaat uit drie skistations: Saint-Martin-de-Belleville, Les Menuires en het bekendste: Val Thorens. Eeuwenlang leidden de inwoners van Saint-Martin een rustig herdersleven. In de zomer trokken de vrouwen met hun kuddes hoog de bergen in om de beesten er in het verse gras te laten grazen. Ondertussen onderhielden de mannen in het dorp de omliggende velden en maakten ze hooi voor tijdens de koudere maanden. ’s Winters woonde het hele gezin - inclusief de dieren - samen in één huis of eerder stal. Het dorp was zelfvoorzienend en de inwoners leefden er van hun eigen dieren, kaas en brood. Zo ging het jaren door, tot er na de Tweede Wereldoorlog interesse kwam in skiën en wintertoerisme. Begin jaren zestig kreeg de burgemeester van het dorp het ingenieuze idee om een eigen skiresort te ontwikkelen waar toeristen welkom zijn. Enkele jaren later was het hoger gelegen Les Menuires een feit. Optimisten zagen het echter nog groter en gingen in 1969 van start met de bouw van Val Thorens, het hoogstgelegen skiresort van Europa. Twee jaar later werd het resort in gebruik genomen en ondertussen is het uitgegroeid tot een van de bekendste resorts in de Alpen. Ieder jaar krijgt Val Thorens wel één of andere prijs voor haar innovatieve beleid en verwelkomt het meer dan een half miljoen toeristen. Maar ik geef al die wintertoeristen ongelijk, want naar mijn mening is het in hier ’s zomers nog zaliger vertoeven.
Eerlijk is eerlijk: de naam van de vallei - Belleville - kan onmogelijk naar een van de twee gecreëerde skiresorts verwijzen. Zowel Les Menuires als Val Thorens zijn niet moeders mooiste. In de winter ligt de lelijkheid verstopt onder een dikke laag sneeuw, maar in de zomer is er geen ontkennen aan. De skiresorts zijn een kakofonie van gigantische, rechte appartementsblokken met ‘authentieke’ chalets en goedkope souvenirwinkels. Saint-Martin-de-Belleville daarentegen is wél charmant en pittoresk. Belleville verwijst naar de in totaal 33 oorspronkelijke gehuchtjes die de vallei rijk is. Veel van deze gehuchtjes zijn slechts een verzameling van een tiental kleine zomerverblijven die de herders vroeger gebruikten, refuges genaamd. Deze refuges zijn enkel bereikbaar tijdens de zomermaanden - lees: als er geen sneeuw ligt. Nu herders er geen gebruik meer van maken, zijn enkele van deze refuges omgevormd tot leuke cafeetjes, restaurants of vakantieverblijven.
Tijdens een gegidste wandeling passeren we enkele van de superschattige gehuchtjes. Starten doen we meteen met een pittige klim, steil de berg op en dwars door oneindige bloemenweides. Iedere kleur van de regenboog is hier sterk vertegenwoordigd, zo ver het oog reikt. Onze gids Roland kent de naam van elke plantensoort. Hetzelfde geldt voor de inwoners van elk huis dat we passeren. Hij neemt ons mee langs dichtbegroeide paadjes en vertelt over zijn eigen herdersleven, jaren geleden. We steken na traag maar gestaag klimmen de bergkam over. Zo komen we terecht in Vallée de Encombres, een vallei waar behalve die ene gigantische elektriciteitskabel geen spoor van menselijke invloed te vinden is. De flanken aan deze kant van de berg zijn te steil om te skiën en de wegen te smal om in de winter sneeuwvrij te maken. Daardoor is de Encombres-vallei enkel toegankelijk tijdens de zomer en ziet het niet mee af van het massatoerisme tijdens de winter. We wandelen uiteindelijk maar een vijftal kilometer, maar overbruggen wel meer dan 500 hoogtemeters. We steken de grens van 3.000 meter hoogte over en worden tijdens de tocht verschillende keren getrakteerd op onbetaalbare uitzichten met enkel en alleen het geluid van koebellen op de achtergrond. Eindigen doen we in refuge de Gittamelon, waar er geen wifi, gsm-bereik, elektriciteit of deftig sanitair is. Hier ben je helemaal alleen, omringd door de bergen, natuur en een paar locals. Genieten!
Ook de meer avontuurlijke types en adrenalinejagers kunnen in de vallei terecht. Ooit al de Alpen naar beneden gevlamd op een elektrische gravelbike, bijvoorbeeld? 'I'm a strong woman, I can handle it', antwoordt ik vol feministische trots wanneer de begeleider mij vraagt of ik het wel zie zitten. Een uur later lig ik met mijn gezicht op de grond en een zware gravelfiets op mij. Met een buil op mijn hoofd en een deuk in mijn zelfvertrouwen fiets ik het laatste half uur verder aan een gemiddelde snelheid van nog geen 10 km per uur. Ik vermijd elk steentje op de weg en de gids vraagt iedere vijf minuten: 'Ça va?' Maar toegegeven: het eerste uur (voor mijn spectaculaire val, dus) genoot ik er wel echt van om de bergen af te zoeven. We reden door kleine dorpjes, langs de rivier en over smalle weggetjes door de bloemenweides. Met behulp van de elektrische motor in de fiets raak je trouwens zonder moeite de bergen terug op. Dus aan alle sterke vrouwen en mannen: laat je door mij niet tegenhouden, maar doe wel altijd een helm aan!
Voor een andere pittige activiteit moet je vroeg de veren uit, maar die is het wel meer dan waard. Tijdens de zomermaanden kun je namelijk wandelen over de Glacier de Thorens. Beginnen doen we op 2.750 meter hoogte, waar de eerste sneeuw te vinden is. Warm ingepakt en voorzien van een veiligheidsharnas, stijgijzers en ijsbijl begeven we ons op de eeuwige sneeuw van Val Thorens. Al is die eeuwige sneeuw niet meer wat het geweest is. Ook hier merken ze de gevolgen van de opwarming van de aarde en smelt de gletsjer akelig snel. Tot de jaren ’90 kon je hier tijdens de zomer nog skiën, nu moet je flink wat hoogtemeters afleggen voor je de gletsjer zelfs bereikt. Samen met een ervaren gids wandelen we over de ijsvlakte. We leren alle kneepjes van gletsjerwandelen en beklimmen zelfs een loodrechte ijsmuur van een paar meter hoog. Uiteindelijke bereiken we moe maar voldaan het hoogste punt op zo’n 3.100 meter. Het dichte wolkenveld belemmert spijtig genoeg het uitzonderlijke uitzicht, maar over ijs wandelen in de zomer heeft sowieso iets magisch.
Een van de hoogste restaurants in Europa is Roc Seven. Tijdens de winter een typische skihut met bijhorende après-ski, in de zomer een rustige plek om van de heerlijke Italiaanse keuken te proeven in een hip kader. Je geraakt er makkelijk met de skilift, die je het hele jaar door naar boven brengt. Kleinschaliger, schattiger en authentieker is Le Montagnard in het centrum van Saint-Martin-de-Belleville. Het restaurant is gevestigd in een oude koeien- en geitenstal die toebehoorde aan Pépé Nicolas, de ex-burgmeester van het dorp. Zijn kleinzoon toverde zijn vervallen stal om tot een gezellig restaurant met verfijnde keuken waar lokale producten centraal staan. Een andere kleinzoon van de burgemeester levert veel van die lokale ingrediënten, afkomstig van zijn bioboerderijtje met de naam Chez Pépé Nicolas.
Op deze plek, tussen Les Menuires en Val Thorens, vond je de ex-burgemeester in de zomer met zijn koeien en geiten waar ze dagen konden grazen in de eindeloze weides. Ook nu word je hier verwelkomd door de loslopende dieren. Tegenwoordig kweken de jonge, stoere nabestaanden van Pépé Nicolas hier groenten en kruiden en maken ze er hun eigen kaas. In de winter ligt Chez Pépé Nicolas vlakbij een skipiste en doet het dienst als tussenstop voor uitgeputte wintersporters. In de zomer passeert hier minder volk. Om de extra vrije tijd in de zomermaanden op te vullen, huren de eigenaars geiten, schapen, koeien, varkens en kippen van bewoners uit de buurt. Zo verdienen de buren wat geld en in return mogen de boeren alle dierlijke producten houden en verwerken, én zorgen de beestjes voor de nodige animo rond de berghut. Na een verrukkelijke apéro op het terras en een uitgebreide raclette in de berghut, schuiven wij aan bij het kampvuur dat de jongens enthousiast aanwakkeren. Iedere week kunnen toeristen, maar vooral de lokale bevolking, hier onder een stralende sterrenhemel komen luisteren naar mythes en verhalen over Nicolas en het dorp, terwijl de allerkleinsten hun marshmallows net niet laten aanbranden. Dit moet ongetwijfeld de meest gezellige plek in de hele vallei zijn. Mocht de wereld niet zo groot zijn, dan zou ik hier met gemak elke zomer terugkeren! Of misschien moet ik Vallée des Belleville toch een tweede kans geven tijdens de winter. Hoe dan ook, à la prochaine fois!
Logeertip
Adressen
Activiteiten
Info
Meer info via valthorens.com, st-martin-belleville.com, lesmenuires.com
Dit artikel stond eerder in het afgelopen zomernummer van Goodbye. Nooit een nummer missen? Abonneer je dan hier en krijg de volgende vier nummers thuisbezorgd.
